ณ จวนอุปราช
องค์ชายเหยียนซั่วหรงแต่งกายอย่างสง่างาม มารับสำรับเช้ากับครอบครัวสกุลหลุนแต่เช้าตรู่ ในฐานะคู่ (บังคับ) หมั้นอย่างไม่เป็นทางการ จากของที่เขาส่งมาให้ท่านพ่อรับไว้เมื่อสัปดาห์ก่อน
องค์ชายตกใจแต่ต้องเก็บอาการที่เห็นท่านพ่อกลับหนุ่มแน่นขึ้นอีกกว่าสิบปี เอิ่ม..พ่อตาที่เขาควรเรียกว่าพี่
"เหตุใดท่านพ่อเจ้าจึงหนุ่มแน่นเช่นนี้ นี่ดูแก่กว่าพี่ไม่กี่ปี มีเคล็ดลับอันใดกัน บอกตาแก่อย่างพี่บ้าง" องค์ชายสะกิดแขนนาง กระซิบถามหลุนเหอจิ้ง
"ข้าให้ท่านพ่อกินปราณโลหิตอย่างไรเล่า"
เขาอมยิ้ม อย่างน้อยนางก็ไม่ได้เอาปราณโลหิตไปให้จวิ้นอ๋อง
'บุรุษที่นางรักยิ่ง คือ บิดาของนางนี่เอง'
"ท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย ได้รับของหมั้นหมายที่ข้าส่งมาล่วงหน้าครบถ้วนแล้วใช่หรือไม่ ข้าอยากพูดคุยอย่างเป็นทางการ" องค์ชายเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม เรื่องที่จะเอ่ยต่อไปอาจทำให้เขาถูกพ่อตาเอาไม้ตีหัวแตกก็เป็นได้
"กระหม่อมว่
