ในห้องหอ
หลุนเหอจิ้งกับไป๋เหลียนเฉิงคล้องแขนดื่มสุรา ทานอาหารมงคลด้วยกันเรียบร้อย เขาโอบเอวนาง ดีดกายพาออกไปท่องเที่ยวยามค่ำคืน ร่างสูงกำยำใช้วิชาตัวเบาพานางมาถึงหุบเขาไท่เยี่ยซี
บนหุบเขามีพระราชวังขนาดเล็กสร้างเร้นอยู่ในหุบผาหินขนาดใหญ่ เรือนพักอยู่ตามช่องเขาเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก คบไฟจุดสว่างไสวไปทั่วบริเวณ เขาพานางเข้าไปในห้องหอในพระราชวังส่วนพระองค์
“วังส่วนตัวของข้า” เขาวางร่างนางบนเตียงมงคล บนเตียงปูผ้าเนื้อนุ่มปักลายหมาป่า
“ช่างงดงามนัก”
“งามอย่างไรก็ไม่สู้ความงามของเจ้า”
“ช่างปากหวานยิ่ง” นางเอ่ยเย้าประสานสายตากับดวงตาคมดุสีเขียวใส
หลุนเหอจิ้งไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใดต่อ ไป๋เหลียนเฉิงปิดปากนางด้วยรสจูบอันเร่าร้อน เขาเปลื้องอาภรณ์ออก รวมถึงอาภรณ์ของนาง
“เข้าหอกันที่นี่เถิดราชินีแห่งข้า” ร่างแกร่งแน่นทาบร่างเข้าหานาง ดวงตาสีมรกตกวาดมองเรือนร่างนางทั้งตัว
“ท่านชอบข้าจริงรึ”
