เช้าวันต่อมา
มิราแต่งตัวแล้วออกมายืนรอผู้เป็นพ่อที่หน้าคอนโด เหมือนกับที่ออกมายืนรอคชามารับไปมหาวิทยาลัยทุกวัน
สักพักพ่อของเธอก็ขับรถมาจอดตรงหน้า
"เกือบช้านะคะคุณพ่อ"
"ขอโทษครับลูกสาว พอดีว่าไม่ค่อยชินเส้นทางน่ะ"
"บอกแล้วว่าให้มิราไปเองจะดีกว่า"
"แต่พ่ออยากไปส่งมากกว่าไง"
"รีบไปเถอะค่ะมิราไม่อยากไปสาย"
"ครับ"
พ่อของเธอขับรถไปส่งเธอที่มหาลัย และเดินลงไปพร้อมกับเธอด้วย
"คุณพ่อจะลงมาทำไมคะ?"
"จะไปทำความรู้จักกับเพื่อนของเราน่ะ อยากรู้ว่ามีกันกี่คนชื่ออะไรกันบ้าง"
"...." เธอเดินคู่กับผู้เป็นพ่อไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งไปถึงกลุ่มเพื่อนของเธอที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่
"พวกแก"
"หือ..."
"นี่พ่อฉันเอง เขาอยากมาเจอพวกแกทุกคนน่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" พะพิม ริตา และขนมลุกขึ้นยกมือไหว้พ่อของมิราด้วยความร้อนรนและตกใจ
"สวัสดีครับ นี่หรอเพื่อนของเรา"
"ค่ะ คนนั้นชื่อ
