สองวันถัดมา
มิรานั่งเงียบๆ อยู่ที่หน้าระเบียงเพราะไม่มีอะไรให้ทำและก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรด้วย อยู่นิ่งๆ มันน่าเบื่อไปหมดเลย
โทรศัพท์มือถือก็โดนยึด ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งอยู่เฉยๆ รอให้มันหมดเวลาผ่านไปวันๆ และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะได้กลับออกไปเมื่อไหร่ ไม่รู้ทำไมคชาต้องเอาเธอมาขังไว้อยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย
"น้ำเย็นๆ สักแก้วไหม?"
"ฉันอยากกลับ" แม้เธอจะพูดย้ำๆ ทำให้คชารู้สึกรำคาญ แต่เธอก็จะพูดแบบนี้ไปเรื่อยๆ ต่อให้เขาจะรำคาญเธอก็ไม่สน เพราะเขาไม่มีสิทธิ์มากักขังเธอเอาไว้แบบนี้
"บอกแล้วไงว่าเธอได้กลับแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"แต่ฉันอยากกลับตอนนี้"
"...." คชาวางแก้วน้ำจากนั้นก็เดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของมิรา ถึงแม้เธอจะพูดไม่ฟังแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังปล่อยให้เธอทำอะไรได้ตามใจเธออีกด้วย
"ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณแบบนี้"
"เกลียดฉันหรอ?"
"ไม่ถึงขั้นเกลียดหรอก แต่คุณกับฉันไม่ควรมาอยู่ตรงนี้
