( หลายวันถัดมา )
หลังจากวันนั้นพี่คชาก็มาที่บริษัทฉันทุกวัน จากตอนแรกที่หวั่นๆ ใจ ถึงตอนนี้ฉันรู้สึกชินไปแล้ว เพราะต้องทำงานร่วมกันมันเลยเลี่ยงไม่ได้ที่เราสองคนจะต้องเจอหน้ากันอีก
ฉันแค่กลัวว่าความใกล้ชิดจะทำให้ฉันหวั่นใจกับพี่คชาอีก ฉันยอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยลืมพี่คชาได้เลย เขายังคงอยู่ในใจของฉันตลอด เพียงแต่ฉันไม่ได้โหยหาเขาไม่ได้คิดว่าไม่มีเขาแล้วฉันจะอยู่ไม่ได้ คนเราต่างมีหน้าที่ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
แกร้ก!
ฉันกับพี่ดิมเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมๆ กัน พี่คชาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองในขณะที่ฉันยังมองตามเขาไป ตอนแรกนึกว่าจะไม่มาทำงาน ที่ไหนได้มาสายนี่เอง
“ขอโทษที่มาสาย ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าเบาๆ จะไปว่าอะไรเขาได้ล่ะในเมื่อเขาก็เป็นหุ้นส่วนของบริษัทฉันเหมือนกัน
พูดไปเดี๋ยวก็หาว่าไม่ดีอีก
“คุณคชารับกาแฟสักแก้วมั้ยครับ?” พี่ดิมถาม
“ไม่
