หัวหน้าสูงสุดไคด้า ดาริน
น้ำหูน้ำตาของฉันยังรินไหลไม่หยุดในขณะที่สองมือก็กำลังบังคับพวงมาลัยรถยนต์อยู่ตลอด เท้าก็ยังคงทำหน้าที่เหยียบคันเร่งตามปกติแต่ฉันรู้สึกว่ามันจะเหยียบทีกว่าที่เคยจนสัมผัสได้ว่ารถมันแล่นไปบนถนนอย่างรวดเร็ว ด้วยความรู้สึกร้อนรนรีบเร่งที่อยากจะไปหาใครคนหนึ่งเพื่อที่จะปรับความเข้าใจและขอโทษเขา ฉันก็ยังอดคิดโทษตัวเองและเกลียดตัวเองไม่ได้กับความเลวร้ายของตัวเองที่ทำกับมิ่งอย่างไม่น่าให้อภัยแล้วเขาจะรู้สึกยังไงบ้าง เมื่อฉันไปถึงฉันจะมองหน้าเขาได้หรือเปล่า ฉันควรจะทำยังไงต่อไป สมองของฉันมันคิดวกวนกับเรื่องนี้เป็นสิบๆ รอบโดยที่ฉันไม่สามารถจะควบคุมมันได้ เมื่อระยะทางข้างหน้าอีกประมาณ 150 เมตรก็จะเป็นปากซอยเข้าไปยังบ้านของยายแก้ว
ฉันยิ่งรู้สึกตื่นเต้นบวกกับความประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันเป็นกังวลและไม่สบายใจกลัวว่าจะทำทุกอย่างให้แย่ลงมากกว่าเดิมถ้ามันเป็นอย่างที่คิดแล้ว
