บทที่11 ความตาย [ข่มขืนSM+]ตอนสำคัญ
1200 คำ
แกร๊ก
"ทำไมแกเปิดประตูช้าร้อนก็ร้อน" เข้ามาถึงแม่ก็บ่นพึมพำ "ทำไมห้องถึงรกเละเทะขนาดนี้"
"หนูไม่มีเวลาเก็บช่วงนี้เพิ่งเปิดเรียนเอง"
"พอดีฉันกลับมาจากต่างประเทศเลยไปเอาของให้ พวกอาหารแห้งจะได้มีกินประหยัดเงินเอาไว้"
"ลูกเลี้ยงของแม่ท่าทางจะสบายดีเห็นโพสต์ลงไอจีอยู่เมืองนอก แต่มาบอกให้ลูกตัวเองประหยัด หึ"
ลูกเลี้ยงก็คือลูกสาววัยใกล้เคียงกับโนราห์เนื่องจากผู้เป็นแม่แต่งงานใหม่จึงจำเป็นต้องเลี้ยงลูกสามีไปด้วย
"ไม่ต้องมาทำน้ำเสียงประชดประชัน" แม่วางของ
"มะ แม่! จะไปไหน"
"แล้วจะตะโกนทำไมตกใจหมด จะไปเข้าห้องน้ำน่ะสิอั้นฉี่ตั้งแต่ขับรถมา"
"ไม่ได้นะแม่ พอดีว่าท่อน้ำหนูตัน"
"ฉันบอกแล้วว่าให้อยู่ในตึกหอพักจะได้มีช่างซ่อมอยากอยู่คนเดียวดีนัก สุดท้ายก็เกิดเรื่องวุ่นวาย เห็นไหมฉันเตือนแล้วแกไม่ยอมฟัง"
ใครบอกว่าแม่จะรู้จักนิสัยลูกของตัวเองดีก็คงเป็นบางคนเท่านั้นแหละ โนราห์เป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบสุงสิงกับใครเธอมักอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายเสมอ
แม่ตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำในตึกหอ โนราห์จึงรีบเปิดประตูห้องน้ำออกเนื่องจากผู้อำนวยการหลบอยู่ภายใน
แกร๊ก
"โนราห์หยิบโทรศัพท์..ให้แม่หน่อย"
"!!!!"
ดวงตากลมเบิกโตตกใจเมื่อแม่เปิดประตูกลับเข้ามาเนื่องจากลืมโทรศัพท์ ครั้งนี้จึงเห็นผู้ชายที่ไม่ใส่เสื้อนุ่งเพียงกางเกงขายาวสีดำ
"สวัสดีครับผมเป็น.." เบสพยายามจะแนะนำตัวแต่โนราห์พูดแทรก "ช่างแอร์!! ใช่..เป็นช่างแอร์ พอดีแอร์ห้องหนูมันไม่ค่อยเย็น"
ท่าทางของแม่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่โนราห์เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่แม่เองก็ไม่อยากซักไซ้สุดท้ายก็คว้าโทรศัพท์มือถือออกไปเข้าห้องน้ำด้านนอก
"อย่างฉันเนี่ยนะเป็นช่างแอร์" ผู้อำนวยการเหลียวหน้ามาถาม "เหมือนตรงไหน?"
"ช่างอะไรก็เอาไปก่อนเถอะค่ะ ถ้าแม่รู้ว่าหนูแอบชอบผู้ชายเอาไว้คงจะโดนตีจนตาย ดันเป็นลูกสาวคนเดียวที่โดนตั้งความหวังไว้สูงมาก"
"เด็กมีปัญหาจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ"
"นี่..."
โนราห์กำลังจะพูดโต้เถียงแต่เบสหยิบเสื้อสูทขึ้นมาใส่พร้อมจัดแจงเสื้อผ้าสวมนาฬิกาที่ถอดเอาไว้ มือหนาจับรูปผมยาวสลวยพูดอย่างเรียบง่าย "เอาไว้จะมาซ่อมแอร์ให้ใหม่ จะซ่อมถี่ๆ แบบช่างในตำนาน ผมไม่เล็กนะครับ"
จะบ้าตายยังมีแว้งกลับมาพูดจาลามก
โนราห์ขมวดคิ้วปมเธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร แม้จะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวแต่ใช่ว่าจะไร้เดียงสา
หลายวันผ่านไป
"อีอิงไม่มาเรียนเลยหรือมันลาออกจริงกันแน่" ในกลุ่มของฝันเริ่มพูดถึงการหายตัวไปของผู้หญิงที่ชอบแกล้ง "ตายห่าไปแล้วมั้ง"
"จะบ้าหรือไงถ้าตายโรงเรียนก็ต้องแปะชื่อประกาศ หรือว่ามันจะไม่อยากมาเจอกับเรา"
"คอยดูเถอะกลับมาเมื่อไหร่จะแกล้งให้เข็ด"
"อดสนุกเลยแกล้งใครก็ไม่ได้"
"แถวนี้มีแต่หมาบ้า!"
ฝันตอบโต้พร้อมกับชำเลืองตามองโนราห์ที่นั่งเต็มหน้าต่าง ทุกคำพูดเธอได้ยินชัดเจนภายในใจเริ่มหวั่นวันนี้ตัดสินใจไปหาน้ำอิงที่บ้านอีกครั้ง
ช่วงค่ำ
"มันหายหัวไปตั้งแต่วันนั้นป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย" พ่อเลี้ยงพูดอย่างไม่สนใจใยดี
"แล้วคุณไม่คิดจะแจ้งตำรวจหน่อยหรือคะ"
"แจ้งทำไมให้เสียเวลาก็แค่อีเด็กใจแตกคนหนึ่งที่หายออกจากบ้าน เหมือนเธอหรือเปล่า ฮ่าๆ"
"สาเหตุที่อิงหายออกจากบ้านก็เพราะคุณด้วยนั่นแหละ กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ เหอะ"
"จะบอกอะไรให้นะ..ถ้าเธอเสือกเรื่องคนอื่นมากๆ อาจจะตายไวก็ได้ มันจะหายหัวไปไหนก็ไม่ต้องสนใจ"
ภายในบ้านอึมครึมแทบจะไม่เปิดไฟ ตัวเล็กของซ้ายขวาแต่ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด
สักพักพ่อเลี้ยงของอิงก็ยื่นน้ำเปล่าให้
"ดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อนไหม?"
"ไม่ค่ะขอบคุณ"
โนราห์ เลือกจะปฏิเสธอย่างว่าเธอไม่ค่อยเชื่อคนง่าย กระทั่งมองเห็นรองเท้าของอิงที่อยู่ครบเรียงราย คิ้วบางเริ่มย่นคิดว่าอาจจะถูกขังเอาไว้ที่ไหนสักแห่ง
"ไม่ต้องไปมองหามันหรอกฉันบอกแล้วไงว่ามันหายออกจากบ้านไปสักพักนึงแล้ว" พ่อเลี้ยงสังเกตจึงพูดแทรก "จะถามอะไรอีกไหม..เธอเป็นนักสืบยังไง? ถึงแม้มันจะตายไปก็คงไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ"
คำพูดแสนเย็นชาทำให้โนราห์ไม่ไหวลุกจากโต๊ะกำลังจะเดินออกประตูแต่คนร่างสูงก็รีบมาคว้าเอาไว้
อักกกก!
"แต่กูชอบนะผู้หญิงเข้มแข็งท่าทางไม่กลัวอะไรแบบมึง อีอิงมันอ่อนประสบการณ์โดนกูไปทีสองทีร้องไห้เหมือนจะตาย!" พ่อเลี้ยงเริ่มเผยความเลวร้าย
"หมายความว่ายังไง? อิงโดนแกทำอะไร อ๊ะ"
"ถ้าเธออยากรู้เดี๋ยวทำให้ดูเอาไหม มันทั้งเจ็บ ทั้งมัน แบบสุดใจ ฮ่าๆ นมใหญ่ชะมัดตัวนิดเดียว"
"ไอ้สารเลว!!"
เสียงแหลมตะโกนด่า ทว่า..ท้องฟ้าเริ่มมืดมิดผู้คนยังไม่กลับจากทำงานจึงไม่มีใครอยู่แถวละแวกนี้
โนราห์ดิ้นสุดตัวแต่ร่างแข็งที่ดูท่าทางเมามายกับโต้ตอบทันควัน
งับ!
โอ๊ยยยยย!!
ครั้งนี้เธอสู้ด้วยการกัดเขี้ยวแหลมลงบนเนื้อหนังแล้วรีบผลักไสวิ่งออกจากประตูเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วย ฮึกกก ช่วยด้วย"
ริมฝีปากเปื้อนไปด้วยเลือดไหลซิบเพราะใช้สุดแรงเพื่อดิ้นหนี สุดท้ายวิ่งเข้า ซอยตอก แต่เมื่อมองด้านหลังก็ปรากฏว่าพ่อเลี้ยงของอิงวิ่งตามมาเช่นกัน
ฟุบ
ความไม่ระวังจึงสะดุดก้อนหินล้มลงในป่าที่มีแต่ต้นไผ่เนื่องจากเป็นที่รกร้าง
ชายตัวใหญ่วิ่งมาคว้าขาแล้วลากเข้าข้างทาง "มึงเจ๋งนักเหรอ เก่งมากใช่ไหม หืมมม" พ่อเลี้ยงจับต้นคอบีบแรง "คนอย่างอีอิงมันสมควรตาย! เลี้ยงไปก็เปลืองข้าวสุกอ่อนแอน่ารำคาญอยากไปทำงานต่างประเทศเหรอ ถุ้ยยยย"
"ปะ ฮึกกก ปล่อย"
"มึงอยากรู้ไหมว่ามันหายไปไหน มันไปอยู่กับยมบาลตั้งแต่วันที่มึงกลับไปแล้ว ฮ่าๆๆ"
"ไอ้สัดดด!!"
ผวะ
โนราห์ใช้เท้าถีบตรงเป้าจนอีกฝ่ายล้มตึงลงคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นก่อนจะรีบวิ่งออกมายังถนน
เอี๊ยดดด
เพียงแค่ไม่ถึงคืบรถสีดำก็เกือบจะชน ใบหน้าของสาวน้อยเปรอะเปื้อนดินโคลนพร้อมทั้งเลือด
สักพักเจ้าของรถก็วิ่งออกมา
"ยัยเด็กบ้ามาทำอะไรที่นี่"
"ผอ. ชะ ช่วยด้วย"
เมื่อต่างฝ่ายต่างประคับประคองกันคนที่อยู่ในป่าตั้งหลักถือมีดวิ่งตรงเข้ามา
ฉิ่ง!
ตุบ!
"ละ เลือด"
- ผู้เขียน
