บทที่30 หลอก[แตกเป็นเสี่ยง]

1376 คำ

ทุกคนตกใจไม่เว้นแต่เจ้าของเมื่อเทกระเป๋าลงมามีสร้อยข้อมืออย่างที่แอนนี่บอกกล่าว เธอรีบหยิบขึ้นมาแล้วทำกระซิกสะอื้นราวกับเสียใจมาก "หลักฐานชัดขนาดนี้แจ้งตำรวจจับเลยดีไหม" โจเดินเข้ามาพูดแทรก "เธอนี่มันร้ายอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด โนราห์" "หนูไม่ได้เป็นคนทำนะคะ แต่หนูมีเหตุผลที่ต้องขึ้นไปในห้องพักพิเศษ จากนั้นก็ลงมาหยิบมือถือใต้เก๊ะในห้องเรียนต่อ" "โกหกทั้งที่หลักฐานคาตา เธอขโมยสร้อยแอนนี่แล้วนำมายัดใส่กระเป๋าก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือสิไม่ว่า" ตัวเล็กส่งสายตาอ้อนวอนไปยังผู้อำนวยการ ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียดอีกทั้งขมิ้นจับมือของเพื่อนเอาไว้แน่นยังเชื่ออย่างยืนหยัด "เรื่องนี้ต้องมีคนใส่ร้ายเพื่อนหนูแน่" "พอเถอะ" บอยถอนหายใจเมื่อหลักฐานอยู่ตรงหน้าก็มิอาจที่จะช่วยเหลือหรือเคลียร์ปัญหานี้ได้ สักพักทุกคนก็เข้าประชุมพร้อมกับแอนนี่ก่อนที่เบสจะออกมาเรียกโนราห์ไปพบยังห้องทำงาน ห้องผู้อ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม