"ผอ. อึกกก"
"ผิดคาดนึกว่าเป็นไอ้เชนล่ะสิ"
"เวลานี้ยังมีอารมณ์มาประชดประชันอยู่หรือคะ"
"เฮ้อออ ทีหลังอย่าออกไปไหนมาไหนคนเดียวอีก ฉันแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วตอนเธอหายไป"
คำพูดเน้นน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ตัวเล็กรู้สึกอ่อนแอ
เขาพยุงเธอลุกขึ้นแต่ฝนยังเทกระจาดจึงไม่สามารถออกไปไหนได้ สักพักเดียวเชนก็ตามมาจนเจอ
หมับ
ผวะ!
หมัดแกร่งหวดลงเข้าเต็มใบหน้าหล่อเหลาของผู้อำนวยการจนล้มลงกับพื้นละเลงดินโคลน
เชนกำหมัดแน่นสายตาของเขาท่าทางอาฆาตแค้น สักพักโนราห์ก็ลุกยืนขวางจับแขนของเขาเอาไว้เพื่อรั้งเหนี่ยวความรุนแรง
"พี่คะพอเถอะ" โนราห์ตะโกนแข่งกับฝน "หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ตอนนี้หนูปลอดภัยแล้วนะคะ"
"จะมาห้ามพี่ทำไม! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะมัน ถ้ามันไม่ทำแผนสกปรกนั่นโนราห์ก็คงไม่รู้สึกเครียดจนต้องออกมาพายเรือลำพัง สมควรแล้วที่มันจะโดนแบบนี้"
"ตอนนี้ฝนก็ตกไม่ได้รุนแรงเหมือนก่อนหน้า เรารีบกลับกันเถอะนะคะ
