บทที่7 กดหัว..[มาลองกัน]
883 คำ
วันต่อมา
"ทำไมอีอิงถึงไม่ได้รับโทษ" น้ำเสียงหงุดหงิดของฝันเอ่ยถามขณะที่ทุกคนกำลังเขียนรายงาน "แถมวันนี้ยังไม่มาเรียนอีก"
"หรือว่ามันจะลาออก?"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี! หมั่นไส้เหม็นสาบคนจน"
"จริงด้วยอะแก อยู่ใกล้รู้สึกเอียน"
"ขยะแขยง"
ทันทีที่กลุ่มสาวสวยรวยเว่อร์พูดจบ โนราห์ยืนขึ้นเตรียมเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแต่ก็ยังคงพูดขึ้นมาจงใจให้ได้ยินกันทั้งห้อง
"มีเงินแต่ไร้สมองก็คือคนไร้ค่า เหม็นขี้หน้าคนอื่นแต่ตัวเองก็ศัลยกรรมพลาสติกมาทั้งหน้า ระวังเถอะซิลิโคนจะหลุดออกมา" แววตาเฉียบคมของโนราห์ทำให้ฝันไม่พอใจ
"มึงมีปัญหาอะไรกับกูมากปะ"
"แล้วมึงทำไมชอบมีปัญหากับคนอื่นล่ะ!"
"ไหนบอกว่าไม่สนิทอย่าเสือกไง หรือกลืนน้ำลายลืมคำพูดของตัวเอง"
"ไม่ได้ลืมหรอก แต่เห็นว่าพวกเธอกำลังพูดเสือกเรื่องของอิงก็ขอเสือกบ้างจะเป็นไรไป"
แกร๊ก
ยังไม่ทันที่จะโต้เถียงต่อประตูเปิดออกเข้ามาปรากฏว่าเป็นผู้อำนวยการ
"สวัสดีครับนักศึกษา วันนี้ผมจะมาสอนแทนอาจารย์ผู้สอนเนื่องจากเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย วันนี้เราจะมาเรียนถึงเพศศึกษาคำที่ใช้อย่างเป็นทางการนะครับ" ใบหน้าหล่อเหลายืนอยู่หน้าชั้นเรียน ทุกคนต่างละเมอเพ้อฝันจ้องมอง
"ขอโทษนะคะ ผอ..อยากรู้จังว่ามีแฟนหรือยัง" นักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม
"เป็นคำถามที่ค่อนข้างตอบยากอีกแล้วนะครับ ฮ่าๆ เอาเป็นว่าตอนนี้โสดยังไม่มีแฟน"
"งุ้ยยย! หล่อขนาดนี้เป็นไปได้ยังไง"
"ไม่มีแฟนแต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีใคร ฮ่าๆ เอาเป็นว่าเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะครับเดี๋ยวจะกินเวลาผู้สอนท่านอื่นที่จะเข้ามาสอนต่อ"
คำพูดที่เน้นย้ำแต่สายตาเหลือบมองมายังตัวเล็กที่นั่งอยู่ริมซ้าย
หัวใจโนราห์เต้นตึกตักเพราะรับรู้ถึงคำพูดแฝงเลศนัย ก็เป็นเธอที่เพิ่งผ่านการล่วงล้ำมาจากเขาได้ไม่นาน
กริ๊งงงง
เสียงกริ่งดังทั่วห้องเป็นสัญญาณบอกว่าหมดคาบชั่วโมงเรียนวิชานี้ ฝันยืนขึ้นเธอเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะ ผอ. ซึ่งเขากำลังเก็บข้าวของ
"พักเที่ยง ผอ. ไปกินข้าวที่ไหนหรือคะ" สาวน้อยทำเอียงอายแต่ยืนประจันหน้า "พอดีฝันให้คุณพ่อจองภัตตาคารเอาไว้แถวนี้ เราไปกินข้าวด้วยกันดีไหมคะ"
"ช่วงนี้ฉันไดเอตน่ะคงจะกินพวกขนมปังโฮลวีตกับกาแฟ ขอบคุณที่ชวนนะ"
"เสียดายจังงั้นเป็นวันอื่นได้ไหมคะ.."
"จะให้พูดยังไงดี ฉันไม่อยากรับปาก บางครั้งอาจติดธุระบางทีอาจจะติดงาน หรือ ติดใจ!"
อีกแล้ว..คำท้ายที่เน้นย้ำสายตาเฉียบคมจ้องมองโนราห์อยู่อย่างนั้น ส่วนฝันก็คิดไปไกลยืนบิดอายซ้ายขวา กระทั่งตอนพักเที่ยงผ่านไป
หมับ!
"เป็นคนที่ทำอะไรเร็วจังเลยนะ กินข้าวก็เร็ว เดินก็เร็ว เอวก็ไว"
"ผอ.!! เป็นอะไรกับหนูนักหนาคะ พูดจากำกวมลามกอยู่ได้"
"ก็เธอหนีฉันทำไม? หลบหน้าแถมยังแทบไม่พูดจากันด้วยซ้ำ นึกว่าเราสนิทกันแล้วซะอีก"
ข้อแขนเล็กถูกเหนี่ยวรั้งจากผู้อำนวยการสถาบัน ส่วนหญิงสาวที่โต้เถียงก็คือโนราห์ผู้ที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก
"ฉันจัดการเรื่องของเพื่อนเธอเรียบร้อยแล้วนะ" เบสพูดเสียงเรียบ "สั่งให้พักเรียนลาหยุดสักสองสามวันเผื่อจะทำให้สบายใจขึ้นบ้าง"
"อิงไม่ใช่เพื่อนของหนูค่ะ"
"แต่ดูท่าทีของเธอโมโหแถมหัวร้อนมากนึกว่าเป็นเพื่อนกัน.."
"ก็แค่หมั่นไส้ลูกผู้ดีตีนแดงคอยเอาแต่กดหัวใช้คนอื่น"
โนราห์พูดเสียงแข็งแต่ใบหน้าดุดันกลับเป็นที่พึงพอใจของผู้ชายที่จ้องมองอย่างไม่ลดละ
"ฉันก็เป็นพวกชอบกดหัวคนอื่นเหมือนกันนะ โดยเฉพาะกดหัวเธอตอน.." รอยยิ้มร้ายแฝงเร้นก่อความวุ่นวายให้อีกฝ่าย
"ถ้ารู้ว่าผู้ชายที่นอนด้วยจะนิสัยแบบนี้ หนูน่าจะเอาโหนกถูกับฟุตบาทดีกว่า"
"โห ฮ่าๆ เดี๋ยวนะ! นี่เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอไงฮะ จะปากดีเกินไปแล้วนะ"
"ทำไม ผอ. ไม่ยอมลืมเรื่องนั้นไปสักที ชอบมาพูดจาหยอกทำให้หนูอายอยู่ได้ ลืมไปหรือเปล่าคะว่าหนูก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง"
อักกก
เผลอแค่วิเดียวเอวบางถูกแขนแกร่งกระชากก่อนจะเหวี่ยงเข้าไปยังซอกตึกทางผ่านติดกับราวบันได
ตอนนี้นักเรียนนักศึกษาก็เข้าห้องในคาบวิชาบ่ายจึงไม่มีใครเดินไปมา
ตัวเล็กถูกบีบอัด ใบหน้าของเขาแทบจะแนบชิดก่อนเสียงกระเส่าจะพูดกระซิบ "ลองดูกับฉันอีกสักที ต่อไปสัญญาว่าจะไม่พูดแหย่เธอ รู้ตัวไหมว่าเป็นผู้หญิงที่ร้อนแรงแค่ไหน..ความอวดเก่งของเธอมันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของฉันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉะนั้น..มาลองกันทั้งที่ยังมีสติเถอะ"
- ผู้เขียน
