ผมก็ไม่คิดว่าอะไร ๆ มันจะเลยเถิดมาขนาดนี้ก็แค่อยากพาเธอมาด้วยเฉย ๆ เพราะนี่ก็หลายวันแล้วแม่ผมก็ถามหาเธออยู่เพราะคุณน้าโทรมาบอกก่อนแล้วว่าจะส่งลูกศิษย์คนโปรดมาฝึกงานที่นี่ แถมยังจะโฆษณาให้แม่ผมฟังไว้เยอะว่าเธอคนนี้แสนดีน่ารักขนาดไหน จนแม่ผมมาเปรย ๆ อยู่หลายครั้งว่าอยากเจอแล้วก็ให้ผมลองเปิดใจดูเผื่อจะถูกใจบ้าง แต่ที่แม่ผมไม่รู้ก็คือผมเคยเจอเธอ 2 ครั้ง ครั้งแรกลงไปกรุงเทพแล้วแวะไปหาคุณน้าที่มหาลัยก็มีเธอนี่ละที่มายืนรอช่วยยกของ ครั้งที่ 2 ผมแวะไปธุระกับคุณน้าแล้ววนไปส่งท่านที่คณะก็เป็นเธออีกเช่นกันที่มารอรับคุณน้าของผม เธอยกมือไหว้ผมแต่กลับไม่สนใจผมสักนิด ผมก็ว่าผมไม่ได้ขี้เหร่มากขนาดนั้นนะเธอกลับไม่แม้แต่จะชายตาแล พอเห็นเรซูเม่ที่ส่งมาว่าเป็นเธอผมยอมรับว่าลึก ๆ ก็อยากลองของด้วย บวกกับคุณน้าก็โทรมาฝากกับแม่ผมอีกรอบ ไอ้วันแรกที่ไปรับลุงบุญดันไปไม่ได้ผมเองก็เพิ่งเสร็จงานซ่อมจากโรงบ่มใบชา น้ำท่า
