บทที่ 6 ถ้าไม่มีค่า...ก็แค่ปล่อยมือ
632 คำ
เสียงฝีเท้าที่ขยับมาใกล้ทำให้สิรินดาดึงสายตาไปมอง แต่ไม่ได้แสดงสีหน้ายินดียินร้ายอะไร
“ส่งมาไจ๋ พี่จะตัดให้เอง” ชายหนุ่มแบมือขอกรรไกร
“ไจ๋ทำเองได้” หญิงสาวปฏิเสธและขยับตัวหนี แต่มีหรือที่ดลวัฒน์จะยอม ชายหนุ่มรั้งมือเล็กไว้แล้วทำหน้าดุใส่
“หยุดก่อเรื่องสักวันเถอะ”
“ก่อเรื่อง?” หญิงสาวทวนคำแล้วแสยะยิ้มเจ็บปวด “ไจ๋ทำอะไรพี่ก็มองเป็นภาระ มองไจ๋เป็นตัวปัญหาตลอดเวลาเลยสินะคะ”
“อย่าชวนพี่ทะเลาะ ส่งมา จะเอากี่ดอก จะได้กลับ แม่เป็นห่วงเธอ”
หญิงสาวเบี่ยงตัวหนี ก่อนหันไปเลือกดอกที่พิจารณาดูแล้วว่าสีสวยและสมบูรณ์ที่สุด จากนั้นจึงใช้กรรไกรตัดมัน เพราะเธอเองก็อยากจะพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้เป็นแบบที่ถูกปรามาสไว้
เธอไม่ใช่ตัวภาระ
“ทำไมเธอต้องชอบทำให้พี่โกรธ”
“พี่ก็โกรธไจ๋ทุกเรื่องอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ” หญิงสาวหันไปบอกหน้านิ่งๆ แต่น้ำเสียงและแววตาส่อได้ถึงความตัดพ้อและน้อยใจ
ดลวัฒน์สัมผัสความรู้สึกนั้นได้ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้น ทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดบทสนทนามาให้ความสนใจกับคนมาใหม่
“คุณไจ๋คะ มันหมดแล้วนะคะ แต่พี่แบ่งที่ซื้อไว้มาให้ค่ะ” วิมลยื่นมะยมเชื่อมมาให้พร้อมกับส่งเงินจำนวนหนึ่งคืน
“ไม่เป็นไรค่ะพี่มล เก็บไว้ให้พวกเด็กๆ เถอะค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าไวๆ แล้วดันสิ่งที่อีกฝ่ายยื่นมาคืนไป เธออยากกิน แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น เพียงแค่มันทำให้นึกถึงวัยเด็กตอนที่บิดาซื้อให้กิน
“ไว้คราวหน้าไจ๋ค่อยมากินค่ะ” สิรินดายิ้มให้วิมลอย่างขอบคุณ แล้วย่ำเท้ามุ่งกลับบ้าน ป่านนี้จารวีน่าจะเป็นห่วงแล้วจริงๆ อย่างที่ดลวัฒน์ว่า
จารวีดีกับเธอมาก ท่านคงรู้ว่าเธอขาดแม่มาตั้งแต่เด็กๆ ถึงให้ทั้งความรักและความเมตตาขนาดนี้ อีกทั้งยังคอยเป็นที่ปรึกษาให้เสมอ
ที่สำคัญท่านไม่เคยเข้าข้างลูกชาย
หญิงสาวไม่ให้ความสำคัญกับคนที่กำลังเดินตามมา ส่วนคนหัวเสียก็ได้แต่เดินชกลมชกอากาศ เช้าวันนี้เป็นเช้าที่ห่วยบรมสำหรับดลวัฒน์ เขาถูกแม่บ่นไม่พอ ยังต้องมารับมือกับคนดื้อรั้นอีก
บทที่ 6
ถ้าไม่มีค่า...ก็แค่ปล่อยมือ
ในวันรุ่งขึ้นดลวัฒน์พาสิรินดากลับเข้าสู่เมืองฟ้าอมร ทว่ายังไม่ทันจะจอดรถที่หน้าบ้านสนิทดีเขาก็ถูกเรียกตัวกะทันหันเพราะหมอที่เข้าเวรเกิดเรื่องฉุกเฉินจนไม่สามารถมาทำหน้าที่ได้ หลังจากนั้นเขาก็ยังต้องอยู่จัดการเอกสารที่ผู้เป็นย่าโยนมาให้รับผิดชอบต่อ
บางครั้งดลวัฒน์อยากจะทำเป็นไม่สนใจหน้าที่บริหาร แต่เมื่อนึกถึงบิดาที่เขารู้ว่าท่านรักโรงพยาบาลนี้เพียงใด ก็ทำให้เขาไม่อาจทำตามความคิดนั้นได้ อีกทั้งยังไม่ได้คิดจะเนรคุณธิตา จนไม่สนใจความเหน็ดเหนื่อยของผู้เป็นย่า
ชายหนุ่มรู้ดีว่าวันนี้คงต้องกลับดึกอีกเช่นเคย จึงส่งเมสเซจสั้นๆ ไปให้ภรรยา
DONN : วันนี้พี่กลับดึก
ทว่าครั้งนี้กลับไม่มีข้อความใดๆ ส่งกลับมา
หัวคิ้วที่รับกับใบหน้าหล่อเหลาเลิกขึ้นสูง นี่เป็นครั้งแรกเลยกระมังที่เขาไม่ได้รับข้อความตอบกลับ หากเป็นปกติเธอจะส่งกลับเสมอ
- ผู้เขียน
