บทที่ 16
หมาหงอย
เช้าวันใหม่
“หน้าจ๋อยมาเชียว” พาริยะเอ่ยทักหลังเห็นสีหน้าของเพื่อนที่เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ ซึ่งเหลือเวลาอีกประมาณสิบห้านาทีจะได้เวลาปฏิบัติหน้าที่
ดลวัฒน์ทิ้งตัวลงที่เก้าอี้อย่างหมดแรง “น้องบอกกับคนอื่นว่ากูเป็นแค่คนรู้จัก แถมยังบอกเกลียดกู”
“แล้วมึงรู้สึกยังไง”
“เหมือนโดนค้อนทุบหัว” ไม่รู้ว่าจะบรรยายออกมารูปแบบไหน รู้อย่างเดียวว่ามันเจ็บมาก จนขนาดที่ว่าเมื่อคืนนอนหลับตาไม่ลงเลยทีเดียว
“สมน้ำหน้า ก็มึงเป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา” พาริยะซ้ำเติมไปอีกรอบ ให้เพื่อนได้จำขึ้นใจ “ไอ้คนปากดีที่เคยบอกจะหย่าไปไหนแล้วล่ะ”
“ตายไปแล้ว” ดลวัฒน์ว่าเสียงเศร้า
พาริยะได้ฟังก็คำรามเสียงต่ำในลำคอก่อนส่ายหน้าใส่
ทันทีที่ออกจากเวรแล้ว ดลวัฒน์ก็มุ่งตรงไปยังบ้านของสุนิติเหมือนเคย และผลลัพธ์ก็ยังเป็นเช่นเดิม สิรินดาไม่ลงมาเจอ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
ช่วงเวลาประมาณสองทุ่มชายหนุ่มจ
