บทที่ 17
ชีวิตที่ขมปร่า
ผับแห่งหนึ่ง
“ภาพของไจ๋เมื่อตอนเย็นติดอยู่แต่ในหัวกู” ดลวัฒน์บอกเสียงแผ่ว ใบหน้าดูทรุดโทรมจากการนอนไม่หลับ ชายหนุ่มรู้สึกทรมานทุกช่วงลมหายใจ เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพของสิรินดายิ้มให้กับผู้ชายคนนั้น
พาริยะทำเพียงแค่เลิกคิ้วมองเพื่อน ไม่รู้จะช่วยอย่างไร
ดลวัฒน์นั่งจมอยู่กับหัวใจที่พังทลายมากขึ้นทุกวัน ก่อนจะมองไปยังบุหรี่ที่เพื่อนวางไว้บนโต๊ะ ใจหนึ่งอยากขอมันมาสูบสักตัวคลายเครียด ติดที่ว่าเขาเลิกมันไปนานแล้ว
เลิกมัน เพราะสิรินดาแพ้ควันบุหรี่
ด้วยเหตุนี้ดลวัฒน์จึงเลิกให้ความสนใจ แล้วหันมายกแก้วในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะทำหน้าเบ้
“ขมว่ะ”
พาริยะหรี่ตามองแก้วเครื่องดื่มในมือเพื่อน
“มึงแดกเป๊ปซี่” มีแต่เขากับภูมิพัฒน์ที่ดื่มเครื่องดื่มสีอำพัน แล้วดลวัฒน์จะมาสัมผัสได้ถึงรสชาติขมอะไรกัน
“ชีวิตกูเนี่ย” ดลวัฒน์ไม่ได้หมายถึงเครื่องดื่ม แต่หมายถึงชีวิตตอนนี้ที่ขมจ
