กว่ารถคันงามของกฤษจะได้เคลื่อนไป ก็ถือดีกันไปคนละยกสองยกแบบเงียบๆ นายไม่เอ่ยใยฉันต้องเอ่ย กฤษสุดจะทน “บ้านคุณอยู่ที่ไหน” กฤษเสียงลอดไรฟันอย่างอดทน
“อ้าว!!!…ไม่รู้หรอกเหรอ...แหมมมม...เห็นมโนเก่งเสียจริงๆ คิดว่าจะรู้อยู่แล้ว”
“เรื่องไร้สาระไม่จำเป็นที่ต้องรู้และจดจำสักนิด” กิ่งแก้วถอนใจดังเฮือก เธอต้องอดทน แต่กิ่งแก้วก็ไม่รู้เป็นอย่างไรแทนที่จะบอกจุดหมายปลายทางเธอกลับทำตัวเป็นลายแทง
“ตรงไป...แล้วจะเจอแยกไฟแดงเลี้ยวขวา ไปถึงตรงนั้นก่อน...” คราวนี้เสียงกฤษถอนใจดังเฮือก จู่ๆเขาก็เข้าจอดเข้าข้างทางเปิดไฟกระพริบหันมามองกิ่งแก้ว
“จะเอาแบบนี้เหรอ” กฤษตวาดเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิดจนถึงที่สุด
“ก็คุณเองไม่่ใช่เหรอที่บอกว่า...เรื่องไร้สาระไม่จำเป็นที่ต้องรู้และจดจำสักนิด พูดเองไม่ใช่เหรอ ฉันก็แก้ปัญหาในเรื่องนี้ให้ไง” สิ้นเสียงเธอแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยกิ่งแก้วก็เปิดประตูลงจากรถไปหน้าตาเฉย
กฤษที่คาดไ
