มาวิน...
"ว่าแต่วันนี้ไม่มีเรียนเหรอลูกถึงกลับบ้านเร็ว ปกติแม่เห็นกว่าวินจะกลับก็ดึกแทบทุกวัน"
"มีครับแต่ขี้เกียจไปปวดหัวด้วย"
"ยังไม่หายปวดหัวอีกเหรอลูกหื้ม"
"มันปวดเป็นพักๆ ครับ"
"เห้อ ผ่านมาจะสามปีแล้ววินก็ยังจำอะไรไม่ได้เลยเหรอลูก"
"ก็...ก็...ยังเลยครับ"
"เห้อออ แต่ก็ดีแล้วล่ะถ้าจะจำอะไรไม่ได้ก็ไม่ต้องไปจำมันอยู่กับปัจจุบันเป็นพอเพราะบางทีถ้าวินจำอะไรขึ้นมาได้วินอาจจะรุ้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต" ผมรู้ว่าที่พ่อพูดหมายความว่ายังไงเพราะตอนนี้ผมก็กำลังเป็นอยู่
ผมกลับขึ้นมาบนห้องหยิบมือถือออกมาดูกดไปดูอัลบั้มรูปที่ผมมสร้างไว้ ในอัลบั้มมีแต่รูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมีตั้งแต่แรกเกิดจนกระทั่งถึงปัจจุบันซึ่งตอนนี้แกอายุได้หนึ่งขวบครึ่งแล้ว น้องมาตาลูกสาวของผมเอง ผมมองรูปลูกไปน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ถามว่าผมไปเอารูปลูกมาจากไหน ผมเอามาจากไอจีไอ้ติณณ์มันครับ มันอัพลงแทบจะทุกวัน ผมแม่งโค
