เล่ห์ร้ายน้องชายสุดที่รัก

เกลียด

มินตรา....

"เอ่อแล้ววินบอกพ่อกับแม่หรือยังเรื่องนี้" ฉันตัดสินใจถามมาวินเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่แล้วหรือยัง

"อืมฉันขอแล้วแต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องมาอยู่ที่นี่กับฉันด้วย"

"ห๊ะ??"

"ถ้าฉันจะซื้อคอนโดพ่อมีข้อแม้กับฉันว่าต้องให้เธอมาอยู่ด้วย"

"จริงเหรอ"

"แล้วฉันจะโกหกเธอเพื่อ?? เธอคิดว่าฉันอยากให้เธอมาอยู่ด้วยงั้นดิ จะบอกให้นะว่าที่ฉันอยากมาอยู่คอนโดก็เพราะไม่อยากเจอหน้าเธอนั่นแล่ะ"

"ถ้าเพราะพี่ทำให้วินไม่อยากอยู่บ้านพี่เป็นคนออกมาก็ได้ไม่ต้องลำบากวินออกมาอยู่ข้างนอกหรอก"

"พูดตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรฉันตกลงซื้อคอนโดนี้ไปแล้ว"

"ถ้างั้นพี่ซื้อต่อก็ได้"

"ไม่จำเป็น"

"วินเกลียดพี่มากขนาดนี้เลยเหรอ"

"..........." เขาเงียบไม่ตอบซึ่งนั่นก็คงเป็นคำตอบของเขาสินะ ตอนนี้เขาคงไม่ได้รูัสึกอะไรกับฉันอีกแล้วนอกจากความเกลียดไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอพ่อออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้

"พี่ขอโทษนะ" ฉันพูดได้เพียงแค่คำว่าขอโทษก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีกเพราะฉันกลัวกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา ฉันออกมานั่งอยู่ตรงบันไดหนีไฟเพราะตอนนี้ฉันกลั้นความรู้สึกกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

"ฮือออ ฮือออออ" ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเขาไม่อยากเจอหน้าฉันฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเขาเหมือนกัน

ฉันโทรบอกนุ๊กว่าฉันจะขอไปอยู่ด้วยสักพักก่อนจะนั่งแท็กซี่มาที่คอนโดของนุ๊กซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของมาวินเท่าไหร่

"แม่คะมุ่ยขอมาพักกับนุ๊กสักพักนะคะแม่" ฉันโทรบอกแม่หลังจากที่มาถึงคอนโดของนุ๊กเรียบร้อยแล้ว

"ได้ลูกไม่มีปัญหาเลย ว่าแต่มุ่ยจะให้แม่เอาข้าวของใช้เสื้อผ้าไปให้มั้ยลูก"

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ของใช้ของมุ่ยที่คอนโดนุ๊กก็พอมีถ้าไม่พอมุ่ยใช้ของนุ๊กก็ได้ค่ะแม่"

"งั้นก็ดูแลตัวเองนะลูกจะกลับมาวันไหนก็บอก"

"ขอบคุณค่ะแม่" ที่แม่ไม่ถามเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมานอนกับนุ๊กแม่ก็เลยไม่ได้ถามอะไรมาก

"มุ่ย แกมีเรื่องไม่สบายใจอีกแล้วใช่ไหม"

"อื้มม นิดหน่อยน่ะ"

"เรื่องมาวินน้องชายแกใช่ไหม"

"........."

"แกเงียบไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าฉันเดาถูกสินะ"

"แกอย่าเดาเลย ฉันแค่อยากคุยกับแกน่ะ อีกไม่นานพอเรียนจบฉันก็จะย้ายไปอยู่กับแม่แท้ๆที่อังกฤษแล้วฉันก็เลยอยากอยู่กับแกเยอะๆ"

"แกคิดว่าแกโกหกเก่งนักเหรอห๊ะยัยมุ่ย ฉันเป็นเพื่อนแกมาตั้งกี่ปีทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าตอนนี้แกกำลังคิดอะไรอยู่" ฉันพูดไม่ออกก่อนจะมองหน้าเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน

"แกทะเลาะกับน้องชายแกมาอีกแล้วใช่ไหม" หลายครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือทะเลาะกับมาวินฉันก็มักจะมานอนที่หอนุ๊กเป็นประจำเพราะถ้าอยู่คนเดียวฉันกลัวตัวเองจะคิดมากก็เลยมาหาเพื่อนคุยเพื่อที่จะลืมเรื่องต่างๆ

"ก็ไม่เชิงทะเลาะหรอก ฉันก็แค่....แค่ไม่อยกาเจอหน้าเขาก็เท่านั้น"

"ถึงขนาดไม่อยากเจอหน้าฉันว่าคราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วล่ะใช่ไหม"

"แกอย่าถามฉันเยอะเลยนะฉันขอร้อง ตอนนี้ฉันอยากนอนฉันเหนื่อย"

"อาการแกกำเริบอีกแล้วเหรอ"

"อื้ม พักนี้ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าปกติ" ฉันพูดพร้อมกับเอามือกุมหน้าอกตัวเอง ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมอาการฉันถึงมาเป็นตอนนี้ทั้งที่มันไม่มีอาการมานานแล้ว

"ฉันเห็นแกดีขึ้นไม่มีอาการอะไรมานานแล้วนะทำไมจู่ๆถึงมีอาการตอนนี้ล่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้"

"ฉันว่าแกควรจะเข้ารับการผ่าตัดได้แล้วนะ"

"แกก็รู้ว่าฉันกลัว"

"แกจะกลัวอะไรหมอเดี๋ยวนี้เค้าเก่งจะตายเค้ารักษาแกหายได้แน่นอนเชื่อฉัน แกเคยบอกฉันว่าแม่แท้ๆแกก็จะให้แกไปรักษาที่โน่นไม่ใช่เหรอ ฉันอยากให้แกผ่าตัดนะมุ่ยฉันไม่อยากให้แกเป็นอะไร แกคือเพื่อนคนเดียวของฉันเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด"

"ฮึก ฮึก ฉันก็รักแกมากเหมือนกันนะ" เราสองคนนั่งกอดคอกันร้องไห้ ฉันกับนุ๊กเราเป็นเพื่อนกันมานานมีอะไรฉันก็จะมาระบายให้นุ๊กฟังเสมอ รวมถึงเรื่องของมาวินด้วย

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

"ใครมากดกริ่งหน้าห้อง เดี๋ยวฉันขอไปดูก่อนนะ" นุ๊กเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินไปที่หน้าห้อง

"อื้มมม" ฉันเองก็รีบเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปมองนุ๊กที่กำลังเดินไปดูที่ประตูว่าใครมากดกริ่งหน้าห้องเวลานี้เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว

"ใครมาเหรอนุ๊ก" ฉันถามนุ๊กเพราะเห็นเธอเอาแต่มองตรงตาแมวไม่เปิดหรือบอกสักทีว่าใครมา

"ยัยมุ่ยมีคนมาหาแก" นุ๊กหันมาบอกฉันด้วยน้ำเสียงเหมือนคนอารมณ์เสีย

"มาหาฉันเหรอ"

"เออดิ"

"ใครอ่ะ"

"ติณณ์"

"น้องติณณ์เหรอ"

"อืม" ฉันเข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมนุ๊กถึงทำหน้าทำเสียงเหมือนคนอารมณ์เสียแบบนี้ที่แท้ก็เป็นน้องติณณ์เองที่มา

"งั้นฉันออกไปคุยกับน้องติณณ์ข้างนอกดีกว่าฉันรู้ว่าแกคงไม่อยากให้น้องติณณ์เข้ามาในห้องแก" ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ค่อยถูกกันเจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที ถ้าเลี่ยงสองคนนี้เจอกันได้ฉันก็จะพยายามเลี่ยง

"ไม่ต้องออกไปหรอกแกยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ให้น้องชายแกเข้ามาคุยในห้องเหอะ"

"แกแน่ใจนะ"

"อืม ถ้าไม่ใช่เพราะแกอย่าหวังว่าฉันจะให้น้องชายสุดที่รักแกเข้ามาในห้องฉันได้"

"ขอบใจนะเพื่อนรัก^^"

..................

"ผมเอาของใช้ส่วนตัวของพี่มาให้"

"แล้วน้องติณณ์เอามาได้ยังไง"

"เมื่อเย็นแม่ผมขอให้ผมไปส่งที่บ้านพี่เพราะจะเอาฝากไปให้คุณย่าผมก็เลยรู้ว่าพี่มานอนที่ห้องเพื่อนพี่ผมก็เลยอาสาเอาของมาให้ครับ^^"

"ขอบคุณนะน้องติณณ์"

"อามลบอกว่าช่วงนี้พี่ไม่ค่อยสบายเหรอ"

"อื้มมเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ"

"แล้วทำไมเมื่อกลางวันพี่ไม่บอกผมอ่ะผมจะได้ไม่รบกวนพี่ให้ไปส่งซื้อของขวัญให้ยัยต้นรัก"

"แค่ไปซื้อของขวัญไม่ได้เหนื่อยอะไรมากนี่พี่เต็มใจ"

"ถ้าพี่ไม่ค่อยสบายพี่ไปพักที่บ้านผมก็ได้นะห้องว่างรับแขกก็มีกว้างด้วย ถ้าพี่เบื่อๆก็ลงมาเดินเล่นในสวนได้มีทั้งต้นไม้ดอกไม้ที่พี่ชอบเผื่ออาการพี่จะดีขึ้น ดีกว่าพี่มานอนที่ห้องเพื่อนพี่แบบนี้" น้องติณณ์พูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้องเหมือนกับจะบอกผ่านสายตาว่าห้องของนุ๊กเล็กไม่เหมาะที่ฉันจะมาพักอยู่ด้วย ก่อนจะมาหยุดสายตาอยู่ตรงเจ้าของห้อง น้องติณณ์ยิ้มเยาะมุมปากเล็กน้อยฉันเห็นพอดี นี่อย่าทะเลาะกันอีกนะฉันขอร้อง

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง ห้องฉันมันเล็กมากจนยัยมุ่ยมาอยู่ด้วยไม่ได้หรือไงห๊ะ"

"ผมยังไม่ได้พูดว่าห้องพี่มันเล็กผมแค่อยากให้พี่มุ่ยได้นอนสบายๆได้สูดอากาศดีๆไม่ใช่อุดอู้อยู่ในคอนโดที่มองไปก็เห็นแต่กำแพง"

"นาย!!!"

"ผมชื่อติณณ์ไม่ได้ชื่อนาย" ฉันเห็นท่าว่าสองคนนี้จะมีเรื่องกันอีกแล้วฉันรีบห้ามก่อนที่สองคนนี้จะทะเลาะกันยาว

"พอๆเลยไม่ต้องทะเลาะกัน น้องติณณ์พี่ขอบคุณนะที่อยากให้พี่ไปอยู่ที่บ้านแต่พี่อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า"

"ได้ยินแล้วนะจ๊ะเด็กน้อย^^"

"ใครเด็กน้อยพูดให้ดีๆนะครับพี่ผมไม่น้อยนะครับบอกไว้ก่อน"

"หึ"

"อย่าหาว่าพี่ไล่เลยนะน้องติณณ์พี่ว่านี่ก็ดึกแล้วน้องติณณ์กลับเถอะนะ"

"ก็ดีเหมือนกันครับอยู่นานๆละรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ แต่ถ้าพี่มุ่ยอยากไปพักที่บ้านผมก็โทรบอกนะผมจะได้มาช่วยเก็บของจากห้องเล็กๆนี่"