หายโกรธ
1366 คำ
มินตรา....
"อาบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้ตัวเองเครียดเพราะอาการมันจะกำเริบ" ฉันทำได้แค่ก้มหน้ารับฟังไม่มีคำแก้ตัวใดๆ
"มุ่ยจำได้ใช่ไหมว่าใครพามาส่งโรงพยาบาล" คำถามนี้ทำเอาฉันต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองหน้าคุณหมออีกครั้งก่อนจะพยักหน้า ทำไมฉันจะจำไม่ได้ว่าเป็นคนที่ฉันปิดบังเขามาตลอด อยากจะบอกว่าคุณอาหมอเป็นคุณหมอประจำตัวฉันตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นคุณอาหมอจะรู้ว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีใครบ้าง
"อาคิดว่ามุ่ยบอกเรื่องนี้ให้มาวินรู้แล้วซะอีกเพราะเขาไม่ถามเลยว่ามุ่ยป่วยเป็นอะไร"
"แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหนเหรอคะ"
"พอรู้ว่ามุ่ยพ้นขีดอันตรายแล้วมาวินเขาก็กลับไปเลยอาถามว่าไม่เข้ามาดูมุ่ยก่อนเหรอเขาบอกไม่"
"เขาคงโกรธมุ่ยมากเพราะมุ่ยไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขา"
"งั้นก็ไม่แปลกที่ตาวินจะโกรธขนาดนั้นแต่ถึงเขาจะโกรธมุ่ยแต่อาก็ดูออกว่ามาวินเป็นห่วงมุ่ยมากขนาดไหนเขานั่งรออยู่หน้าห้องจนกระทั่งมุ่ยอาการดีขึ้น"
หลังจากอาหมอออกไปแล้วฉันก็หยิบมือถือที่วางอยู่ข้างตัวโทรหามาวินแต่..เขาไม่รับสาย พอฉันโทรกลับไปอีกรอบเขาก็ปิดเครื่องไปแล้ว เขาคงโกรธและเกลียดฉันมากกว่าเดิม ฉันวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะนอนหลับตาพยายามทำให้ตัวเองง่วงจะได้ไม่คิดมากเรื่องมาวินอีกแต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิดมากเพราะกลัวอาการจะกำเริบอีก
"วิน..พี่ขอโทษ" ฉันทำได้เพียงแค่ขอโทษเขาผ่านสายลมผ่านความมืดบนท้องฟ้า
"ขอโทษทำไมเธอทำอะไรผิด" เสียงมาวินนี่นาหรือฉันคิดถึงเขามากจนเกินไปก็เลยหลอนได้ยินเสียงเขา
"ถามทำไมไม่ตอบ" ฉันรีบลืมตาขึ้นมาเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดแน่ๆ พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับคนที่ฉันกำลังคิดถึง มาวินยืนอยู่ข้างเตียงเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันใบหน้าของเขายังฉายแววความโกรธไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง
"วิน"
"อืมฉันเอง ทำไม หรือคิดว่าเป็นไอ้ติณณ์"
"เปล่า พี่จะคิดว่าเป็นน้องติณณ์ได้ยังไงเขาไม่รู้นี่ว่าพี่เข้าโรงพยาบาล"
"อยากให้มันรู้ก็โทรหามันดิ คร้านมันจะรีบมาเยี่ยมมาให้กำลังใจ"
"พี่ไม่ได้อยากให้น้องติณณ์มาเยี่ยมพี่ซะหน่อย"
"ใครจะไปรู้เห็นสนิทกับมันมากนี่รักมันมากไม่ใช่เหรอ"
"ใช่พี่รักน้องติณณ์"
"หึ"
"แต่พี่รักติณณ์แบบน้องชายไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่น"
"อ่องั้นเหรอ แล้วบอกฉันทำไม"
"ก็บอกให้วินรู้ไง วินจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าพี่คิดอะไรกับน้องติณณ์"
"ฉันจะเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ"
"เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยว"
"เกี่ยวตรงไหนบอกมาดิ๊"
"ก็พี่ไม่อยากให้วินเข้าใจพี่ผิดว่าพี่คิดอะไรกับน้องติณณ์ สำหรับน้องติณณ์เป็นได้แค่น้องชายของพี่เท่านั้นไม่มีทางเป็นมากกว่านั้นอย่างแน่นอน"
"แล้วฉันอ่ะเธอคิดยังไง"
"คิด??เอ่อหมายถึงอะไรเหรอ" ฉันไม่กล้าคิดไปไกลว่าเขาถามแบบนี้เพราะอะไร
"กับฉันเธอคิดแบบไหน แบบที่คิดกับไอ้ติณณ์หรือเปล่าหรือคิดมากกว่านั้น"
"พี่...." ฉันพูดไม่ออกเพราะไม่รู้จะบอกความรู้สึกของฉันกับเขายังไง ฉันกลัวฉันไม่กล้าบอกว่าฉันคิดกับเขาเกินคำว่าพี่น้องมานานแล้ว
"ถามก็ตอบ ตอบตามความรู้สึกของเธอแล้วฉันจะยกโทษให้เรื่องที่เธอปิดบังฉันมาตลอดเรื่องเธอป่วย"
"ยกโทษเหรอ"
"อืม หรือเธอชอบให้ฉันโกรธ" มาวินเดินมาใกล้เอามือค้ำขอบเตียงทั้งสองข้างทำให้ตอนนี้เหมือนกับว่าฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาเขาก้มหน้าลงมาใกล้ใกล้มากทำให้ใบหน้าของฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันกับเขาตอนนี้เราสบตากันนิ่งไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งเขาถามฉันอีกรอบเพราะฉันยังไมไ่ด้ตอบคำถามของเขา
"ว่าไงเธอชอบให้ฉันโกรธใช่ไหม"
"เปล่านะ" ฉันตอบพร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทางไม่อยากสบตาเขามากกว่านี้เพราะใจฉันมันเริ่มเต้นแรง
มาวิน....
"แล้วเมื่อไหร่จะตอบฉันรอคำตอบเธอนานแล้วนะ"
"บอกไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร" เธอตอบโดยที่ยังหันหน้าหลบไม่สบตา
"ทำไม"
"ก็....ถ้าพี่บอกว่าพี่รู้สึกกับวินมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะวินก็มีคนรักอยู่แล้ว"
"คนรัก??" ใครกันที่เธอบอกว่าคือคนรักของผม ผมไม่เคยรักใครผมมีแค่เธอคนเดียวรู้สึกกับเธอแค่คนเดียว หรือเธอหมายถึง
"อื้มม"
"เธอหมายถึงกระแต??"
"ก็...ใช่ไงวินกับกะแตคบกันแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าพี่จะบอกว่าพี่....รักวิน" คนที่นอนอยู่บนเตียงตอบผม แต่เป็นการตอบที่ไม่ยอมสบตาแต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคำพูดของเธอที่บอกว่า รักผม ผมจับปลายคางของเธอให้หันมาพูดกับผมดีๆแต่เธอก็ไม่ยอมหันมาผมก็เลยตัดสินใจกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง
"น้องวินทำอะไร" มุ่ยทำหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นผมขึ้นมานอนบนเตียงข้างเธอ
"เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอ...รักฉันใช่ไหม"
"ไม่รู้"
"ไม่รู้ได้ไงฉันได้ยินเต็มสองรูหูเมื่อกี้"
"ถ้าได้ยินแล้วจะถามพี่ทำไมอีก"
"ฉันแค่อยากมั่นใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินฉันไม่ได้หูฝาดหรือคิดไปเอง"
"พี่ยอมรับก็ได้ว่าพี่รักวิน แต่.."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นถ้าเธอรักฉันเธอห้ามมีคำว่าแต่เข้าใจไหม"
"บังคับพี่เหรอ"
"ใช่"
"คนเอาแต่ใจมีแฟนแล้วยังมาบังคับคนอื่นอีก คนนิสัยไม่ดี"
"รู้ว่านิสัยไม่ดีแล้วรักทำไม"
"ถ้าพี่ห้ามความรู้สึกตัวเองได้พี่คงสั่งให้ตัวเองเลิกรักวินไปนานแล้วแต่..แต่พี่ทำไม่ได้ทั้งที่รู้ว่าวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่แล้ว ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าวินมีคนรักแต่พี่ก็ยังรู้สึกกับวินเหมือนเดิม พี่เป็นคนไม่ดีเลยเนอะว่ามั้ย"
"ฉันต่างหากที่ไม่ดี รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองรักใครแต่ก็ยังไปคบกับคนอื่น เพราะอยากทำให้เธอรู้สึกเจ็บ"
"วินรักพี่เหรอ"
"อืมรัก แต่เพราะตอนนั้นเธอไม่ยอมรับว่ารู้สึกยังไงกับฉันชอบทำเหมือนกับว่าฉันเป็นแค่น้องฉันก็เลยคบกับกระแตเพื่อให้เธอหึงยังไงล่ะ"
"อะไรนะ"
"ช่างมันเถอะเรื่องนั้นน่ะ แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้รักกระแตเธอจะเชื่อไหม"
"ไม่เชื่อ วินคบกับกระแตมาตั้งหลายปีไปไหนมาไหนด้วยกันไปนอนค้างด้วยกันอีกถ้าไม่รักจะคบกันทำไมจะมีอะไรกันได้ยังไง" เธอพูดพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาผิดหวังเหมืิอนน้ำตากำลังจะไหลออกมาแต่ห้ามเอาไว้
"มีอะไรกัน??เธอหมายถึงเรื่องอย่างว่าเหรอ"
".........." เธอไม่ตอบพร้อมกับหันหน้าหนีผมไปอีกรอบ
"ฉันกับกระแตเรา..ไม่เคยมีอะไรกันลึกซึ้ง"
"โกหก"
"ให้ฉันสาบานเลยก็ได้"
"วินไม่เคยมีอะไรกับกระแต่จริงๆเหรอ"
"จริงแต่......"
ยังมีแต่ แต่อะไรมาลุ้นตอนหน้า
- ผู้เขียน
