พี่สาว
1110 คำ
มินตรา...
"วิน วิน" ฉันเรียกชื่อคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะฉันเองก็มัวแต่ก้มหน้าทำรายงานอยู่ข้างๆหันไปอีกทีเขาก็หลับคาหนังสือไปแล้ว
"วินตื่นสามทุ่มแล้ว" ฉันลองเรียกเขาอีกรอบแต่เขาก็ไม่ยอมตื่น
"อื้ออคนจะนอนอย่ายุ่ง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญก่อนจะขยับตัวหันไปอีกฝั่งเตียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูเบาๆก่อนจะถูกเปิดออก เป็นแม่มลที่เดินถือถาดนมร้อนเข้ามา
"แม่เอานมร้อนมาให้แล้วก็จะเข้ามาดูว่าตาวินตั้งใจเรียนมั้ย"
"วินหลับไปแล้วค่ะแม่"
"อ่าว ตกลงมาเรียนหรือมาหลับเนี้ยตาวินเห้ออ" แม่วางนมร้อนไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินมานั่งข้างเตียงฝั่งมาวิน
"วินไปนอนที่ห้องครับลูก" แม่เรียกมาวินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อยากจะบอกว่าแม่รักมาวินมากแทบไม่เคยขัดใจอะไรมาวินเลยเพราะเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวอาจจะมีบ่นบ้างเวลามาวินดื้อไม่ค่อยฟังแต่ก็นั่นแล่ะแม่ก็แค่บ่นสุดท้ายก็ตามใจมาวินเหมือนเดิม ฉันเคยถามแม่ว่าทำไมไม่มีน้องอีกสักคนเพราะถ้าว่าไปตามความจริงฉันเองก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่านนั่นเท่ากับว่าแม่มีมาวินเป็นลูกเพียงคนเดียว แต่แม่บอกว่ามีแค่ฉันกับมาวินก็เพียงพอแล้ว
"วินครับลูกกลับไปนอนที่น้องมั้ยครับ"
"ฮื่ออออออ ง่วงอย่าปลุก" ขนาดแม่มาปลุกเขายังไม่ยอมตื่นเลยคิดดู
"อะไรจะง่วงขนาดนี้สงสัยอ่านหนังสือเยอะแน่ๆเลยใช่มั้ยลูก" แม่หันมาถามฉันฉันก็ทำได้แค่ยิ้มให้แม่เพราะเอาจริงๆมาวินอ่านหนังสือหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้หันมาดูอีกทีเขาก็หลับไปแล้ว
"เอางี้ละกันคืนนี้แม่ฝากน้องให้น้องนอนที่นี่ละกันแม่ขี้เกียจปลุกละ"
"นอนที่นี่เหรอคะ?"
"จ๊ะ^^"
"เอ่อมันจะดีเหรอคะแม่"
"ทำไม่จะไม่ดีล่ะลูก หนูจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อก่อนตอนที่วินยังเด็กวินติดมุ่ยมากขนาดไหนร้องไห้จะนอนกับมุ่ยทุกคืน เห้อคิดแล้วก็อดขำไม่ได้เด็กอะไรติดพี่ซะยิ่งกว่าติดพ่อกับแม่" ทำไมฉันจะจำไม่ได้ว่าเมือ่ก่อนฉันกับมาวินตัวติดกันขนาดไหนไม่ว่าฉันจะไปไหนเล่นกับใครเขาก็จะคอยเดินตามขนาดเข้าโรงเรียนมาวินก็ยังแอบมาหาฉันที่ห้องแล้วก็มานั่งเรียนกับฉันไม่ยอมกลับห้องตัวเองจนคุณครูประจำชั้นต้องมาตาม
"งั้นแม่ไม่กวนแล้วมุ่ยเองก็นอนได้แล้วนะลูกดึกแล้ว เดี๋ยวแม่ปิดไฟให้นะ^^"
หลังจากแม่ออกไปจากห้องพร้อมกับปิดไฟปิดประตูให้ฉัน ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบและความมืด มีเพียงแสงจากไฟด้านนอกที่ส่องเข้ามาเท่านั้น ฉันนอนตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูกเพราะตั้งแต่โตเป็นสาวฉันก็ไนอนคนเดียวมาตลอด
หมับ!!! เสียงกอด
ฉันถึงกับหยุดหายใจเมื่อถูกคนข้างหันมากอดแต่นั่นยังไม่พอเขายังเอาหน้ามาเกยที่ไหล่ของฉันอีก ลมหายใจร้อนๆของเขาเป่ารดมาที่ลำคอของฉันทำให้ฉันไม่กล้าที่จะขยับตัวเพราะกลัวเขาตื่น ฉันพยายามข่มตาหลับแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันค่อยๆเอามือของตัวเองจับแขนของเขาให้พ้นจากตัวแต่...
"ฮื่ออออ จะกอดนอนเฉยๆ"
"วิน" ฉันเรียกชื่อเขาในความมืด
"........" แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ
"วิน"
"อะไร" เสียงเขางัวเงียแปลว่าเขาตื่นแล้ว
"วินกลับไปนอนที่ห้องดีกว่ามั้ย"
"ทำไมฉันนอนที่นี่ไม่ได้??"
"มันไม่เหมาะ"
"ไม่เหมาะยังไง เมื่อก่อนเราก็นอนกอดกันแบบนี้"
"นั่นมันเมือ่ก่อนตอนนั้นเรายังเป็นเด็ก"
"ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นเด็ก"
"เด็กที่ไหนจะมีแฟน"
"ก็แค่มีแฟนป่ะไม่ใช่มีเมียซะหน่อย"
"แล้วมันต่างกันตรงไหน"
"ต่างดิ"
"พี่ไม่อยากเถียงกับวินแล้ว วินตื่นแล้วก็กลับห้องเถอะ พี่จะนอนแล้วพี่ง่วง"
"ง่วงก็นอนไปดิ"
"พี่นอนไม่หลับ"
"ทำไมกลัวฉันทำอะไรเธอหรือไง"
"พี่รู้ว่าวินไม่ทำอะไรพี่หรอกเพราะพี่เป็นพี่สาว"
"ฉันไม่เคยมองเธอเป็นพี่สาว เธอก็รู้"
"แต่สำหรับพี่ไม่ว่ายังไงวินเป็นน้องชายของพี่อยู่ดี"
"พี่สาวที่ไหนจะหวงน้องชาย"
"วิน"
"เธอคิดว่าฉันดูไม่ออกงั้นเหรอ กี่ครั้งแล้วที่เธอพยายามขัดขวางเวลาที่ฉันจะไปไหนกับกระแตไม่ว่าจะตอนไปทะเลหรือไปงารวันเกิด"
"พี่เปล่าหวงนะ"
"แน่ใจ"
"อื้อ"
"งั้นมาพิสูจน์กันว่าเธอรู้สึกกับฉันบ้างหรือเปล่า" ฉันที่ไม่ทันได้ระวังตัวมาวินก็ขยับตัวขึ้นมาทาบทับร่างกายฉันก่อนจะฉกจูบอย่างว่องไว ฉันตาค้างทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่เขากำลังทำ เขาขโมยจูบแรกของฉันไปโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ฉันหายใจแทบไม่ทันเขาจูบฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย พอฉันตั้งสติได้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดฉันก็พยายามผลักเขาออกแต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันรวบรวมแรงที่มีอยู่ทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะทำ
เพี๊ยะ!!! ฉันตบหน้าเขา และนั่นก็ทำให้เขาหยุดทุกอย่างที่กำลังทำเขาจ้องหน้าฉันแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนฉันรู้สึกได้
"วินคือ พี่ ไม่ไ่ด้ตั้งใจ" ฉันขอโทษเมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองมา
"นี่คือคำตอบของเธอใช่ไหม"
"พี่..คือพี่"
"ฉันขอโทษที่คิดไปเอง ฉันคิดว่าเธอเองก็รู้สึกกับฉันอย่างฉันรู้สึกกับเธอ"
"............."
"ต่อไปนี้เธอก็กลับมาป็นพี่สาวของฉันเหมือนเดิมก็แล้วกัน" พูดจบประโยคเขาก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันสับสนอยู่กับคำพูดและการกระทำของเขา
- ผู้เขียน
