“เธอเรียกฉันว่าป๊าเหรอ” ภูผาเอ่ยถามเธอด้วยความแปลกใจ
“ใช่ฉันจะจะเรียกนายว่า ‘ป๊า’ เรียกทิวเขาว่า ‘เฮีย’ เรียกน่านฟ้าว่า ‘พี่’ นายคล่องใจอะไร หรือจะให้เรียกว่าตัวเหี้ยแบบเดิม ฉันก็ไม่ขัดคล่องนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขึงขังจริงจัง ทำให้เขาเผยรอยยิ้มไม่เห็นฟันทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเครียดจนร้องไห้ออกมาหลังจากการจากไปของบอดี้การ์ดทั้งสอง
“แล้วแต่คุณเมียเลยจ้ะ” ภูผาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เธอเองก็เผยรอยยิ้มแล้วกลางมือทั้งสองข้าง
“ป๊ามากอดกัน” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาเข้าสวมกอดเธอทันที เธอใช้มือเรียวลูบแผ่นหลังเขาเบาๆ
“ฉันไม่รู้จะปลอบใจป๊าอย่างไรดี แต่อยากจะบอกว่ามันผ่านมาแล้ว ตอนนี้ป๊าก็มีฉันนะ ฉันตัดสินใจแล้วจะอยู่กับป๊าไม่ไปไหน ป๊าเองก็กลับมาเป็นป๊าจอมขย่มนะ ฉันชอบให้ป๊าอยู่บนตัวฉัน” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนกับกล่อมใจเขาให้สงบลง เธอเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจเขาให้ชุ่มฉ่ำ
“ฉันดีใจที่มี
