“ไข้ลดแล้วละสิ” เสียงของน่านฟ้าดังเข้ามาพร้อมกับใส่เสื้อกาวน์ของแพทย์ ในมือหนาสองข้างลากรถเข็นสเตนเลสพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลเข้ามาภายในห้อง
“พี่หมอ ดูคนบ้าไม่ยอมนอนเอาแต่มีเซ็กส์กับมิ้นต์ ดูสิแผลปริแล้วมันต้องมาทำใหม่อีก” เธอเอ่ยบ่นด้วยน้ำเสียงจริงจัง มองไปใบหน้าภูผาที่เผยรอยยิ้มดูไม่สะถกสะท้านอะไรเลย เธอเห็นหน้าภูผาแล้วหงุดหงิด
“ผัวมิ้นต์นะ มิ้นต์ก็รู้นิสัยผัวตัวเองดีนี่น่า” น่านฟ้าเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เดินมายังเตียงเปิดผ้าก็อซออกบาดแผลชุ่มไปด้วยเลือด เธอเห็นแล้วอยากจะทุบให้กระอักเลือดจริงๆ เธอจึงลงจากเตียงมานั่งบนเตียงสำรองที่ทิวเขานั่งอยู่
“เมื่อไหร่มันจะหาย ถ้ามึงยังเ****นแบบนี้ กูว่าเดือนหนึ่งคงไม่พอ” น่านฟ้าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง
“มึงมีหน้าที่ทำก็ทำไปเถอะ” ภูผาเอ่ยบอกน้องชายขณะที่ทายาลาดน้ำเกลือ
“ถ้าสมัยนี้ยังมีทิงเจอร์อยู่มึงคงไม่พูดแบบนี้” ทิวเขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงข
