ผิดคาด…
ครินทร์ยืนสูบบุหรี่มองรถของพี่ชายที่จอดสตาร์ตเอาไว้กลางสายฝน ตอนแรกคิดว่าพี่ชายคงเดือดพล่านและโวยวายเมื่อเห็นนาเนียร์อยู่กับใต้หล้า พอเห็นแบบนี้มันทำให้เขารู้สึก…ผิดหวังฉิบหาย
รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนมุมปากหยักได้รูป ก่อนจะยกมือข้างที่คีบบุหรี่อยู่ขึ้นมาอัดเข้าปากแล้วพ่นควันสีเทาออกมาอย่างใจเย็น
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแข่งกับเสียงฝน หากไม่มีเสียงสั่นคงไม่รู้ว่ามีคนโทรมา มือหนาล้วงขึ้นมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นเป็นเบอร์ของคนที่ไม่อยากรับก็ปล่อยให้สั่นอยู่อย่างนั้นกระทั่งสายถูกตัดไปเอง แต่ปลายสายไม่ลดละ โทรกลับอีกรอบจนครินทร์รู้สึกหงุดหงิดและยอมกดรับในที่สุด
“ครับ”
(พี่ครินทร์คะ ตอนนี้ฝนตกหนักมาก หนูเรียกรถมาเกือบชั่วโมงแล้วแต่ไม่มีใครรับเลย พี่ครินทร์…มารับได้ไหมคะ)
“ตอนนี้พี่ยุ่งอยู่ เดี๋ยวบอกคนไปรับนะ”
(อ้าวเหรอคะ…)
“ครับผม พี่ส่งคนไปรับนะ”
(ได้ค่ะ)
“งอนพี่เหรอหืม”
(เปล
