“หนูทำครับ”
ประโยคนั้นทำหัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น ไอร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าจนต้องรีบเบือนหนีเพื่อซ่อนจากสายตาคู่นั้นที่พยายามอ่านใจเธออยู่
เธอไม่รู้แล้วอันไหนจริงอันไหนหลอก เพราะตอนนี้สติของเธอมันกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ อีกทั้งสมองยังไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
“อื๊อ! พะ…พี่คิรัน…” เธอหลบใบหน้าคมคายที่โน้มลงมาจุมพิตลงต้นคอโดยไม่ทันตั้งตัว
“ชักทนไม่ไหวแล้วสิ”
“หนูว่าเรารีบกินข้าวกันดีกว่านะคะ”
“ไม่อยากกินข้าวแล้ว”
“…”
“อยากกินหนู”
“หนูหิวข้าวมากกว่า…” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเขา
“แน่ใจเหรอว่าอยากกินข้าวมากกว่า?” เพียงแค่พูด มือหนายังเลื่อนไปดึงสายที่คล้องบ่านาเนียร์ลงตกมายังต้นแขน จุมพิตไหปลาร้าเบาๆ จนอีกคนสะดุ้งโหยง
มือหนาสอดเข้าไปใต้ต้นขาด้านในแล้วจับแยกออก มือหนาค่อยๆ บดคลึงจุดอ่อนไหวผ่านกางเกงขาสั้นตัวเก่งของนาเนียร์ เสียงครางเบาๆ ในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเรียกรอยยิ้มจากใบหน้าคมคาย
