เพนท์เฮาส์
“อื้อ~” เสียงครางต่ำในลำคอของคนเมาดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ เมื่อร่างกายสัมผัสกับเตียงนอน เธอพลิกตัวนอนตะแคงมายังฝั่งที่คิรันยืนอยู่ มือเล็กจับผ้าห่มผืนหนาแน่นราวกับเป็นเซฟโซน
เจ้าพ่อหนุ่มมองนาเนียร์ด้วยสายตาที่อ่อนลง มือหนาค่อยๆ เอื้อมแตะเส้นผมนุ่มของนาเนียร์อย่างระวัง นิ้วเรียวลูบแผ่วเบาบนศีรษะเธอราวกับกลัวอีกคนจะตื่นขึ้นจากฝัน
“เด็กดื้อ…” เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
เธอขยับตัวน้อยๆ เมื่อฝ่ามืออุ่นแตะที่ข้างแก้ม ริมฝีปากเล็กเผยอเล็กน้อยพร้อมเสียงครางในลำคอที่ยังมีแอลกอฮอล์หลงเหลือ
“อื้อ~”
คิรันมองภาพนั้นแล้วใจเต้นกระตุก เธอไม่ได้ยั่วแต่กลับยั่วโดยไม่รู้ตัว มือหนาเลื่อนลงแตะแก้มขาวเนียน ลูบแผ่วผ่านไรผมแล้วเกลี่ยซ้ำราวกับไม่อยากปล่อย นาเนียร์ขยับตัวเล็กน้อยแล้วงึมงำทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“…หนูไม่อยากเห็นพี่กับคนอื่น”
หัวใจแกร่งกระตุกวูบ เขาไม่รู้ว่าเธอฝันหรือพูดจากความรู้สึก แค่ประโยค
