เสียงกริ่งของกระดิ่งหน้าประตูร้านกาแฟดังขึ้นเบาๆ เมื่อนาเนียร์ผลักประตูเข้าไป กลิ่นหอมของกาแฟบดสดใหม่ลอยมาแตะจมูก เธอมองหาโต๊ะว่างในร้านเล็กๆ ที่ตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจอบอุ่น ก่อนจะเลือกมุมหน้าต่างที่แสงแดดลอดผ่านม่านผ้าโปร่งลงมาอย่างพอดี
“ลาเต้เย็นแก้วหนึ่งค่ะ” เธอสั่งพร้อมกับส่งยิ้มบางให้บาริสต้าหญิงวัยรุ่นตรงเคาน์เตอร์ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ
ไม่นานนักเสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ใช่…นาเนียร์ป่ะ?”
เสียงนั้นทำให้เธอชะงัก หันกลับไปมองอย่างงุนงง ก่อนที่ใบหน้าของอีกฝ่ายจะชัดขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวผมสีน้ำตาลแต่งตัวสไตล์มินิมอล เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าร่าเริง
“เกรซ…” เธอเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อเบาๆ
‘เกรซ’ เพื่อนสนิทในกลุ่มมัธยมปลาย รีบเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง
“กรี๊ด ใช่จริงๆ ด้วย! ไม่ได้เจอกันตั้งแต่จบมอหกเลยใช่ไหมเนี่ย” เกรซพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วรั้งนาเนียร์เข้าส
