ข้อแลกเปลี่ยน...1
478 คำ
“แกจะไม่ทำก็ได้นะ แต่เรื่องมูลนิธิฉันก็จะไม่มีวันเซ็นอนุมัติให้” คุณหญิงวันดีกล่าวด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอถือไพ่เหนือกว่าอย่างชัดเจน มันเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะได้อุ้มหลาน เพราะถ้าเธอไม่ยอมเซ็นเอกสารอนุมัติในฐานะกรรมการผู้จัดการ ธีย์เทพก็ไม่สามารถก่อตั้งมูลนิธิได้ ถ้าหากว่าธีย์เทพยอมเธอก็จะยอมให้เขาก่อตั้งมูลนิธิตามที่เขาต้องการ
“โธ่!! ทำไมต้องบังคับผมแบบนี้” ความเครียดกำลังก่อตัวในใจของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เขาจะไปทำอย่างนั้นได้อย่างไร ลูกที่จะเกิดมามันควรจะต้องเกิดมาด้วยความรักสิ ไม่ใช่เกิดมาจากความใคร่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
“อย่ามาทำเสียงแบบนี้ ถ้าอยากตั้งมูลนิธิก็ทำตามที่แม่บอก แต่ถ้าไม่ทำเรื่องนี้ก็จบ ไม่ต้องมาพูดกับแม่อีก” คุณหญิงวันดียื่นคำขาด แววตาของเธอนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เพราะตั้งแต่เล็กแล้ว บุตรชายคนนี้มักเห็นความสุขของคนอื่นสำคัญกว่าตนเองเสมอ แล้วยิ่งการได้จัดตั้งมูลนิธิเพื่อดูแลเด็กกำพร้าแล้วนั้น บุตรชายของเธอคงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ทำตามที่เขาปรารถนาอย่างแน่นอน
“อย่าบังคับผมแบบนี้เลยนะครับ” ธีย์เทพกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
“ไปทำงานเถอะ ถ้าตกลงแล้วค่อยมาคุยกับแม่ แต่ถ้าไม่ตกลงก็ถือซะว่าเราไม่เคยคุยกันเรื่องจัดตั้งมูลนิธิ” คุณหญิงวันดีกล่าวกล่าวที่จะเดินออกไป ริมฝีปากสีสวยยกยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ ไม่นานหรอกเธอต้องสมหวังอย่างแน่นอน
ธีย์เทพเดินกลับไปที่รถด้วยความร้อนใจ นี่เขาต้องหาผู้หญิงซักคนมาเพื่อเป็นแม่ของลูกเขาเหรอ แล้วแบบนี้ใครจะยอมทำ ในเมื่อมันก็ไม่ต่างจากการขายตัว หรือขายจิตวิญญาณแม้แต่น้อย
วันนี้ทั้งวันประธานกรรมการบริษัท นฤนาท เอนเตอร์ไพรส์ อย่างธีย์เทพต้องจมอยู่กับความเครียด เนื่องจากข้อเสนอที่มารดายื่นให้ แต่การจัดตั้งมูลนิธินั้นก็สำคัญกับเขาเป็นอย่างมาก เพราะเด็กด้อยโอกาสหลายๆ คนจะได้มีโอกาสเจริญเติบโตไปเป็นบุคลากรที่ดีของประเทศ
ดังนั้นธีย์เทพจึงตัดสินใจที่จะทำตามข้อเสนอของมารดา แม้ว่ามันจะขัดกับความรู้สึกของเขามากเพียงใดก็ตาม เมื่อถึงที่ห้องทำงานของเขา ชายหนุ่มจัดการเรียกเลขาคนสนิทเข้ามาที่ห้องทันที
“สวัสดีค่ะบอส” กานดาเลขาวัยกลางคนของธีย์เทพทักทายเจ้านายหนุ่มทันทีที่พบหน้า
“คุณกานดา ผมมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือคุณ” ธีย์เทพถอนหายใจด้วยความเครียดก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อน
- ผู้เขียน
