“ฉันขอโทษด้วย ฉันเลวเอง” เธอสตาร์ตเครื่อง ออกรถอย่างช้าๆ แต่ไม่ทันจะออกจากลานจอดรถดี เธอต้องเบรกกะทันหันเพราะชายหนุ่มเข้ามายืนขวางหน้ารถไว้เสียก่อน “อะไรของเขาอีก”
ชายหนุ่มเดินมาเคาะกระจกรถสองสามครั้ง หญิงสาวทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลื่อนกระจกลงอย่างเสียมิได้
“จะไปไหน”
“กลับบ้านสิคะ จะไปไหนได้”
“ลงจากรถ ลงมา อย่าดื้อ แล้วไปทำงานเดี๋ยวนี้”
“คุณไล่ฉันออกแล้วนะ จำไม่ได้หรือคะ”
“ฮึ่มม ผมพูดสักคำรึยังว่าไล่ออก อย่าคิดไปเองสิ ลงจากรถเดี๋ยวนี้ อย่าให้ต้องพูดมาก เร็ว!!”
“ไม่ค่ะ ฉันขอปฏิเสธ ฉันจะไม่เป็นเลขาคุณ” ไม่เด็ดขาด...
เขาก้มหน้าลงมา จ้องเธออย่างเอาเรื่อง “คุณโกรธอะไรผม?”
เธอหัวเราะนิดๆ แอบเจ็บกับคำถามของเขา...
“ฉันจะไปโกรธอะไรคุณ คุณไม่ได้ทำผิดอะไรนี่นา”
“ถ้าไม่ได้โกรธ แล้วทำไมทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม ทำไมไม่ยอมเป็นเลขาให้ผม ทำไม...”
“ก็แล้วทำไมคุณไม่กลับขึ้นไปทำงานล่ะคะท่านซีอีโอ
