“ไม่ ผมจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด”
โธ่...พ่อพระเอก ถูกสวมเขาแล้วยังเป็นคนดีอีก อ้อ...ไม่สิ...ยังโง่อยู่อีก
“แสนดีเหลือเกินนะคะ”
เขาทำหน้าดุ ยกกาแฟขึ้นจิบ “เอาเป็นว่า ตกลงทำงานแล้วใช่ไหม”
“ถ้าฉันไม่ตกลงแล้วฉันจะมาพบคุณทำไม”
“อืม ก็จริงนะ เออ ที่ว่า ไม่ได้อยากทำงานให้จนตัวสั่น ที่ช่วยก็เพราะ...เพราะอะไรเหรอ”
หญิงสาวหยิบถ้วยกาแฟขึ้นจ่อใต้จมูก เพื่อสูดดมกลิ่นเป็นลำดับแรก ก่อนจิบนิด ๆ แล้ววางลงที่เดิม เธอมองเขาอย่างจริงจัง เห็นใจ
“เพราะฉันก็เคยมีแฟนน่ะสิ แล้วเขาก็แต่งงานกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณนะ แต่เราต่างกันตรงที่...ฉันเข้าไปในงานแต่งแล้วถีบเพื่อนสนิทกับแฟนของฉันจนพวกเขาต้องเข้าโรงพยาบาล พักฟื้นอีกเป็นเดือน ๆถึงจะได้แต่งงานกันใหม่”
เขาหัวเราะดังลั่น จนคนหันมอง เธอตกใจหน้าค้าง
“ขอโทษ ๆ”
“คุณหัวเราะเยาะฉันเหรอ”
“เปล่า ๆ” เขาพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ
