“ไปห้องน้ำก่อนก็ได้นะ” วิทวัสทิ้งคำพูดไว้ ก่อนเดินตามว่าที่เจ้าสาวเข้าไปในส่วนของห้องรับประทานอาหาร
“จะให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม” เพ็ญนภายิ้มเยาะ เลิกคิ้วหลิ่วตาใส่เขา ก่อนจะหัวเราะอย่างสนุก เขาทำหน้าดุ กัดฟันกรอด เข้ามาคว้าแขนเธอไว้ บีบแน่นแล้วกระชากเข้าหาลำตัว
“เลิกทำตัวน่ารังเกียจซะที ผมอายเขา”
“น่ารังเกียจตรงไหนคะ คนที่มาแอบมองต่างหากที่น่ารังเกียจ” เธอลูบไล้หน้าอกของเขาอย่างเย้าหยอก “ไปกินกันเถอะ”
เธอพูดล่อแหลมพอๆกับสายตาหวานฉ่ำ เธอโตงจูบปลายคางสากของเขาดังจ๊วบ ก่อนหันหลัง แล้วเดินเข้าไปในส่วนของห้องรับประทานอาหาร
ชายหนุ่มมองตามหลังหญิงสาวไป ด้วยใจที่เต้นระส่ำ เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ช่างยั่วได้เท่าผู้หญิงคนนี้มาก่อนเลย น่ารังเกียจ แต่ก็น่าหลงใหลด้วยเช่นกัน
น่ารังเกียจ...แต่ก็น่าหลงใหล!
เวลาอาหารกลางวันเสร็จสิ้นไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้บรรยากาศอึม ครึม มีเพียงวิทวัสและเพ็ญนภาเท่านั้
