@ สองปีผ่านไป
“ว่าไงครับลูกชายพ่อ วันนี้ดื้อกับแม่มั้ยลูก” หลังจากที่วายุกลับมาจากที่ทำงาน เขาก็รีบเดินมุ่งตรงไปห้องรับแขกที่มีลูกน้อยอยู่โดยมีผู้เป็นแม่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ไม่ไกลนัก
“น่ารักจังลูกพ่อ เห็นแบบนี้พ่อไม่อยากไปทำงานเลยลูก” เสียงอ้อแอ้ของลูกชายคานรับผู้เป็นพ่อ แววตาใสซื่อของหนุ่มน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของวายุดึงดูดผู้เป็นพ่อจนไม่อยากห่างไปไหน
“วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ” เสียงหวานเอ่ยถามสามีอย่างเอาใจ เธอรู้ว่าภาระงานของวายุตอนนี้หนักอื้อ เนื่องจากคุณพ่อของเขาได้วางมือลงสละตำแหน่งให้ลูกชายเพียงคนเดียวก็คือวายุ
“ไม่เหนื่อยครับ ฮันนี่เหนื่อยรึเปล่า” เพียงแค่กลับบ้านมาเห็นหน้าลูกและเมียความเหนื่อยทั้งหมดก็หายไปอย่างหน้าอัศจรรย์ใจ
“มีความสุขดีออก” เธอมีความสุขที่ได้เลี้ยงเด็กชายคนนี้ เพียงแค่เห็นหน้าของเขา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทำให้โลกใบนี้ของเธอกลับสดใสและไม่เคยมีวันไหนที่รู้สึกเบื่
