กลับจากฮันนีมูนคนน้องก็ออกอาการทันทีทั้งอาเจียน ทั้งเหม็นอาหาร งานนี้ไม่ต้องรอเซอร์ไพรส์เพราะคนพี่เป็นคนสังเกตเห็นเอง แม้แต่คนน้องยังไม่ยอมเชื่อบอกว่าเธออาจแค่แพ้อาหาร คนพี่เลยอุ้มเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลของครอบครัวจะได้จบ ซึ่งก็จบจริง ๆ เพศยังไม่รู้แต่ที่รู้คือแฝดแน่นอน หน้าตาคนพี่ยิ้มให้เธออย่างคนขี้อวดมากกว่าคนดีใจ
TM : เชื้อพี่แรงเห็นไหม
PF : ค่ะแรงมาก
TM : ช่วงนี้ไม่ไหวพักก่อนงานเดี๋ยวพี่ดูให้เอง
PF : เจ้าแฝดทำหนูเปื่อยเลย
TM : น่าจะแสบมากขนาดอยู่ในท้องยังขนาดนี้
PF : ขอให้นิสัยเหมือนหนูเถอะเหมือนพี่ไทม์ไม่ไหว
TM : ...
PF : อย่ามาทำหน้าสงสัยนะพี่ไทม์ก็รู้ว่าตัวเองเป็นยังไง
TM : เป็นคนที่หนูรักมากไงครับ
PF : หลงตัวเองอ่ะ
TM : มาทีเป็นคู่เลยเรารึเปล่าที่หลงพี่
คนน้องหน้าแดงก่ำเอามือหยิกเข้าที่เอวหนาไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้เวลาอยู่กัน 2 คนเขาช่างพูดจัง ส่วนเขาก็กอดเอวเธอไว้พาเดินไปที
