บทที่ 5-2
1540 คำ
“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ เย็นนี้เดี๋ยวนีรจะพาคุณเอริคทัวร์โรม คุณเอริคอยากไปที่ไหนบอกนีรได้เลยค่ะ เพื่อเป็นการชดใช้ที่นีรทำให้คุณผิดหวังตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มต้น แบบนี้ดีไหมครับ”
“เยี่ยมไปเลยครับ”
คราวนี้เอริคยิ้มกว้าง เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานนำกาแฟมาเสิร์ฟพอดี ทั้งคู่จึงหยุดบทสนทนาชั่วคราว ต่างคนต่างยกกาแฟของตนขึ้นมาดื่ม โดยเว้นจังหวะพูดคุยเรื่องสัพเพเหระเป็นครั้งคราว
“มานี่เลยนีร”
นีรญาก้าวเข้ามาในออฟฟิศไม่ทันพ้นหน้าประตูดี ต้นแขนข้างหนึ่งของเธอก็ถูกมาร์โคคว้าหมับ แล้วลากเธอไปที่โต๊ะอย่างเร่งรีบ
“อะไรของแกเนี่ย เบาๆ หน่อย ฉันเจ็บ”
มาร์โคคลายมือที่เพิ่งรู้ว่าจับแน่นจนเกินไป หากแต่ชายหนุ่มยังมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น
“โทษที แต่แกต้องบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“คุณเอริคน่ะ เค้าทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวลรี่อยู่ที่อเมริกา”
“แล้วแกไปเจอกับเขาได้ยังไง”
“เพิ่งเจอเมื่อคืน”
“พระเจ้า เพิ่งเจอเมื่อคืนแต่ถึงขั้นมารับแกถึงที่ทำงาน อย่าบอกนะว่าเมื่อเช้าเขาก็มาส่งแกด้วย”
“ใช่” นีรญารับคำอย่างไม่ปฏิเสธ พลางมองหน้ามาร์โคอย่างไม่เข้าใจ “แล้วทำไมแกต้องทำหน้าตาตื่นแบบนั้นด้วย”
“ที่ฉันหน้าตาตื่นก็เพราะแกรู้จักเขาได้ยังไง แล้วนี่คบกันแบบไหน แล้วแกเอาพี่ฟอซไปไว้ที่ไหน”
พอพูดถึงฟอซโซนีรญาก็หน้าเจื่อนลงถนัดตา มาร์โคเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าคำพูดของตัวเองทำให้เพื่อนสะเทือนใจไม่มากก็น้อย
“ขอโทษที”
“ไม่เป็นไรหรอก” นีรญาบอกก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ “ฉันเจอคุณเอริคที่งานประมูลเครื่องเพชร พอดีเมื่อคืนพี่ฟลอนซ์ชวนฉันไปงานด้วยน่ะ”
“แล้วเขาจีบแก”
“ก็ใช่ สงสัยคุณเอริคชอบของแปลกอย่างฉันละมั้ง แต่ช่างเถอะ เพราะฉันกับเขาเราตกลงเป็นแค่เพื่อนกัน”
“ทำไมล่ะ”
“แกก็รู้ว่าฉันชอบใครไม่ได้อีกแล้ว”
“อย่าบอกนะว่าแกบอกเขาไปว่าชอบคุณฟอซโซน่ะ”
“แกจะบ้าหรือไง” นีรญาถึงกับตวัดสายตามองมาร์โค “ฉันแค่บอกเขาไปว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วก็เท่านั้น ถ้าให้ฉันบอกว่าชอบพี่ชายตัวเองมันจะไม่ดูแปลกประหลาดไปหน่อยงั้นเหรอ”
“เอาจริงๆ ฉันว่าไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าแกกับเขาเป็นพี่น้องต่างสายเลือด ถ้าเกิดจะรักกันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ผิดหรอก ในเมื่อไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน”
“แกอาจจะไม่รู้สึกแปลก แต่สำหรับคนอื่นฉันคาดเดาความคิดเขาไม่ได้หรอก และที่สำคัญไปมากกว่านั้นก็คือพี่ฟอซไม่ได้ชอบฉัน”
“...”
“และตอนนี้ก็ดูเหมือนเขาจะเกลียดฉันไปแล้วด้วย”
บทสนทนาของทั้งคู่สิ้นสุดลงตรงนั้น มาร์โคเองเมื่อเห็นสีหน้าจืดเจื่อนของนีรญาก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะเพื่อนอย่างให้กำลังใจ
“สู้ๆ นะแก จำไว้นะเว้ย แกอย่าคิดว่าแกไม่มีใคร เพราะฉันจะอยู่ข้างแก ฉันพร้อมจะช่วยแกเสมอ”
“อื้อ ฉันรู้แล้วน่า แต่แกยินดีจะช่วยฉันทุกเรื่องจริงใช่ไหม”
“จริงสิ” มาร์โครับคำน้ำเสียงจริงจัง
“งั้นฉันขอยืมเงินแกสักหมื่นยูโรได้ไหม”
“ตอนนี้แกกับฉันเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว โอเคนะ”
ว่าจบมาร์โคก็รีบขยับเท้ากลับไปที่โต๊ะของตัวเอง นีรญาส่ายหน้าอย่างขำๆ ที่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย แต่ยังไม่วายตะโกนแซวเพื่อน
“ไหนแกบอกว่าจะช่วยฉันทุกเรื่องไง”
มาร์โคหันมามองนีรญา ก่อนจะตะโกนตอบกลับมาเสียงแข็ง
“บอกแล้วไงว่าตอนนี้เราไม่ใช่เพื่อนกัน”
นีรญานัดเอริคตอนทุ่มตรง หญิงสาวกลับมาที่คฤหาสน์คาสซาโน่ แวะไปที่ห้องของเฟเดริโก้ก่อนจะกลับห้องตัวเอง
“คุณปู่ นีรมาแล้วค่ะ”
นีรญาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือเล็กเอื้อมไปกุมมือที่มีร่องรอยแห่งความเหี่ยวย่น เฟเดริโก้คลี่ยิ้มบางๆ มาเรียที่นั่งคอยรับใช้อยู่ข้างเตียงฝั่งตรงกันข้ามก็แอบอมยิ้มเช่นกัน
“คุณปู่กินมื้อเย็นหรือยังคะ”
“เรียบร้อยแล้ว แล้วเราล่ะกินอะไรหรือยัง”
“ยังค่ะ พอดีนีรจะออกไปกินกับเพื่อนค่ะ นัดกันไว้แล้ว”
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
“ผู้ชายค่ะคุณปู่”
“หืม” เฟเดริโก้เลิกคิ้วข้างหนึ่ง มองคนเป็นหลานอย่างมีเลศนัย
“แค่เพื่อนจริงๆ ค่ะคุณปู่” เป็นนีรญาที่รีบแก้ตัวอย่างร้อนรน
“ปู่ก็ยังไม่ทันได้ว่าอะไรนี่” เฟเดริโก้กลั้วหัวเราะในลำคอ มองนีรญาอย่างเอ็นดู
“นีรมองตาคุณปู่ก็รู้แล้วค่ะว่าคุณปู่กำลังคิดอะไร”
“รู้ใจปู่จริงนะเรา ถ้าอย่างนั้นวันหลังพาเพื่อนมาให้ปู่เจอหน่อยสิ”
“คุณปู่น่ะ”
นีรญายู่หน้าใส่เฟเดริโก้อย่างแง่งอน คนสูงวัยกว่ากลั้วหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกมือขึ้นลูกเส้นผมดำสนิทของหญิงสาวแผ่วเบา
“ไปเถอะ เที่ยวให้สนุกล่ะ”
“ค่ะคุณปู่”
นีรญาเอื้อมแขนไปกอดเฟเดริโก้อยู่ครู่หนึ่งแล้วผละออก หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น ส่งยิ้มกว้างให้เฟเดริโก้ ก่อนจะก้าวเท้าออกไป
นีรญาใช้เวลาเพียงไม่นานหญิงสาวก็จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีจะถึงเวลาที่นัดกับเอริค นีรญาตั้งใจจะลงมารอชายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่น แต่จังหวะที่เธอก้าวออกมาจากห้อง ฟอซโซในชุดสูทสีแดงเข้มก็เดินออกมาจากห้องเช่นกัน นีรญาหันไปสบตากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ หญิงสาวเผลอกวาดสายตามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พอเห็นเขาแต่งตัวเรียบหรูเช่นนั้นหญิงสาวก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาคงจะกำลังออกไปรับประทานมื้อค่ำกับโมนิกา พอคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็อดรู้สึกปวดแปลบในอกอย่างช่วยไม่ได้ นีรญาพยายามข่มความรวดร้าวเอาไป หญิงสาวละสายตาจากเขา ขยับเท้าไปตามเส้นทางของตนเพื่อลงไปชั้นล่าง แต่เท้าเล็กยังไม่ทันได้สัมผัสกับบันไดขั้นแรก ก็ตรงชะงักอยู่ตรงนั้นเพราะเสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“จะไปไหน”
นีรญาเอี้ยวตัวหันมาหาเจ้าของคำถาม นิ้วเรียวยกขึ้นชี้เข้าหาตัวเอง
“พี่ฟอซถามนีรเหรอคะ”
“ใช่ อยู่กันสองคน ถ้าพี่ไม่ถามเธอแล้วพี่จะถามใคร”
“นีรจะออกไปกินมื้อค่ำข้างนอกค่ะ”
“ไปที่ไหน แล้วไปกับใคร”
ดวงตากลมโตมองคนที่สูงกว่าอย่างไม่เข้าใจ ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดที่เขาจะมาคาดคั้นเธอ แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะตอบเพราะไม่ต้องการมีปัญหากับอีกฝ่าย
“ยังไม่ทราบว่าจะไปที่ไหน แต่ไปกับคุณเอริคค่ะ”
“ดีนี่ รู้จักกันยังไม่ทันไร ทั้งไปรับไปส่ง ทั้งนัดกันไปกินมื้อค่ำ อีกหน่อยก็คงนัดกันไป...”
ฟอซโซเหยียดยิ้ม และท่าทางของเขาก็ทำให้นีรญาอารมณ์กรุ่นขึ้นมาฉับพลัน
“พี่ฟอซหมายความคะ”
“พี่พูดขนาดนั้นเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ฮึ”
ฟอซโซกระตุกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีเทาอ่อนมองคนตัวเล็กกว่าอย่างดูแคลน นีรญาเองก็ตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง กลีบปากนุ่มเม้มสลับคลาย มองคนสูงกว่าด้วยสายตาวาววับ
หากแต่หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้
“เธอควรจำเอาไว้ด้วยว่า ตัวเองเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร”
“...”
“เธอเป็นแค่เด็กที่คุณพ่อกับคุณแม่รับมาดูแล”
คำพูดที่อีกฝ่ายเคยโยนใส่หน้า และนั่นก็คือเรื่องจริง นีรญาไม่อาจเลี่ยงความจริงในข้อนี้ได้ หญิงสาวเลือกจะเก็บความขุ่นเคืองระคนน้อยใจเอาไว้
“นีรเข้าใจแล้วค่ะ พี่ฟอซมีอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มีนีรขอตัว ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนีรไม่อยากเสียมารยาท”
นีรญามองฟอซโซอีกแว่บหนึ่ง เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเปิดปากนีรญาจึงคิดเอาเองว่าชายหนุ่มคงจะหมดคำพูดกับเธอแล้ว เท้าเล็กจึงก้าวลงบันไดไปอย่างไม่เหลียวหลัง ปล่อยให้คนมองตามได้แต่กำมัดแน่นด้วยความเจ็บใจกับท่าทางเฉยชาของอีกฝ่าย
ฟอซโซบดกรามเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูน ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ
หงุดหงิดที่ตัวเองโมโหอย่างไร้เหตุผล
หงุดหงิดที่คนตัวเล็กกว่าทำทีเป็นเฉยชา
ที่สำคัญหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร
บ้าชะมัด!
- ผู้เขียน
