“คีธ...อ๊า...โอว...อูว” ทิพชยากรีดร้องอย่างไม่กลัวว่าใครจะผ่านมาได้ยิน เบื้องหน้าระเบียงห้องนั้นมีเพียงโคมไฟหินส่องสว่างตกกระทบสวนญี่ปุ่นแสนสวย เธอกอดเขาไว้แน่น แอ่นอกชูชันและดันความคับแน่นเข้าหาส่วนเหยียดขยายที่คับแน่นอยู่ในตัวเธอ
โคเลสนิกพยายามควบคุมตัวเอง เขาอยากอยู่กับความอดทนที่เข้าใกล้เส้นแบ่งระหว่างความฝันกับความจริงให้นานที่สุด เหยียดยาวและขยายใหญ่อยู่ในตัวเธอ ร่างใหญ่ทรงพลังถูกควบคุมและกำหนดทิศทางการโยกย้ายจากร่างแน่งน้อย เขาโจนจ้วงเธอเต็มกำลังเหมือนลูกสูบที่จังหวะเร่งร้อนแรงจนอะไรก็หยุดไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“อืม...อา...อูว...โอว” ทิพชยาขยำขยี้เรือนผมสีบรูเน็ตของเขา ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวด้วยอดทนต่อการต่อต้านไม่ให้ตัวเองล่องลอยไปไกลใกล้ถึงฝั่งฝัน ความสุขกระจายอยู่เต็มใบหน้าสวยหวาน เขารู้ว่าเธอต้องการให้ลำเรือแห่งรักนี้ยังคงอยู่ในห้วงมหาสมุทรแห่งกามาต่อไป
“มาเอมิ” โคเลสนิกเกี่ยวกระห
