“อ้อ...ค่ะ...คุณลุงให้คีธมาคอยดูแลน้องที่นี่จ้ะ”
“เราจะเชื่อเขาได้ยังไงคะ” ทิพชยารับแย้งและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เอริยิ้มกริ่มก่อนชูจดหมายในมือขึ้น
“เราเชื่อเขาได้จ้ะ...นี่เป็นจดหมายของคุณลุงยาซาโน่ ท่านเขียนมันด้วยลายมือของท่านเอง”
ทิพชยาย่นคิ้วแต่ก็รับซองจดหมายแกะออกดู เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าบนกระดาษแผ่นนั้นเป็นลายมือของบิดาซึ่งเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น บอกเล่าว่าให้เอริรับโคเลสนิกไว้เพื่อให้เขาดูแลเธอที่นี่
“ใครจะเขียนมันขึ้นมาก็ได้ค่ะ พี่เอริ”
“แต่คำรับรองของเจ้าหน้าที่ตำรวจลาสเวกัส ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะปลอมแปลงมันก็ได้นะครับ คุณมาเอมิ”
“อ๊ะ!...นี่คุณรู้ด้วยหรือคะว่าเราเรียกแทมมี่ว่ามาเอมิ ชื่อนี้แทบไม่มีใครรู้เลยนะคะ นอกจากคนสนิทในครอบครัว”
เอริทำหน้าทึ่งและรับเอกสารอีกฉบับจากชายหนุ่มมาพินิจดู มันเป็นคำรับรองของเจ้าหน้าที่ตำรวจเกี่ยวกับจดหมายที่ยาซาโน่ฝากคนรู้จักมาให้เพื่อเป็นการยืน
