“คีธ...เกมนี้คุณชนะ ได้โปรด...ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
“ชู่ว...ดูสวนนั่นซี” เขาว่าพลางแนบแก้มสากระคายด้วยขนเคราสั้น ๆ ลงกับแก้มสีระเรื่อของหญิงสาว ทิพชยาหยุดดึงดันชั่วครู่และมองออกไปยังสวนญี่ปุ่นเบื้องหน้าซึ่งความงามของมันสะกดสายตาคู่นั้นเมื่อได้เห็นชัด ๆ ร่างแน่งน้อยราวต้องมนต์ เธอเคยเห็นสวนแบบนี้ที่บ้าน ทว่าความงามนั้นดูจะแตกต่างกันลิบ
“คุณคงจ้างชาวญี่ปุ่นมาจัดให้” หญิงสาวพูดราวกับไม่ได้สนใจอะไรนัก โคเลสนิกยกยิ้มมุมปาก
“ถ้าพูดไปคุณคงไม่เชื่อว่าผมจัดเอง”
ทิพชยาเอียงหน้ามองเขา ปากจิ้มลิ้มของเธอเผยอออกแสดงความประหลาดใจ
“จัดสวนเองอย่างนั้นหรือคะ ฉันไม่อยากเชื่อว่าคนเลือดร้อนอย่างคุณจะมีสมาธิจัดสวนแบบเซนได้...มันไม่ง่ายเลยนะคะ”
“แค่เราใส่ใจ” เขาก้มหน้าเกือบชิดใบหน้าหวาน “ความใส่ใจเป็นสิ่งสำคัญและเป็นพื้นฐานของความสำเร็จไม่ใช่หรือ...ยาซาโน่เคยสอนผม”
“ทั้งที่คุณเกลียดพ่อของฉัน แต่คุณก็ยังยึดคำพู
