ล้มทั้งยืน

2155 คำ

วันต่อมา Rrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังลั่นห้องนอนทำให้เรย์อาร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ใครมันบ้าโทรมาอะไรแต่เช้า คนตัวโตงัวเงียตามหาต้นตอของเสียง ก่อนจะพบว่ามันดังมาจากโทรศัพท์ของเชอรีนที่ตกอยู่บนพื้น "ตั้งปลุกให้ตื่นมาหาหอกอะไรตั้งแต่เช้า" นิ้วสากกดปุ่มปิดบนโทรศัพท์ของเชอรีนแรงๆ ระบายอารมณ์ และพอเห็นวอลล์เปเปอร์บนหน้าจอโทรศัพท์เป็นรูปถ่ายของเชอรีนกับผู้ชายแบบแนบชิด ริมฝีปากหนาก็บิดคว่ำลงด้วยความหมั่นไส้ "ร่านเหมือนแม่" "อือ.." ตอนนั้นเองเชอรีนก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี ดวงตาที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาพยายามปรือขึ้นมอง ท่ามกลางร่างกายที่อ่อนเพลียสุดขีด ความรู้สึกเจ็บระบมไปทุกส่วนของร่างกายตอกย้ำว่าเรย์อาร์ทำอะไรเธอลงไปบ้างเมื่อวานที่ผ่านมา รวมถึงข้อมือทั้งสองข้างที่ยังถูกพันธนาการด้วยกุญแจมืออยู่ ตุ๊บ! "นะ...นาย" เรย์อาร์โยนโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะหัวเตียงอย่างแรงทำให้เชอรีนเบิกตาโตมามอง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม