สารเลว18+(รุนแรง)
2079 คำ
sds
"อื้อ..."ภายในห้องแทบมืดสนิทหากไม่มีแสงเล็กๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านสีดำเข้ามารำไร
เชอรีนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในอีกวัน เพียงขยับตัวเล็กน้อยเธอก็ต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาวของเธอ ร่องรอยทุกอย่างมันไล่เรียงเป็นฉากชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง
'ถ้าคิดหาคำอธิบายไม่ได้ก็ยอมรับแล้วรับกรรมที่แม่เธอก่อนเอาไว้ซะ...'
"อย่า..."เรี่ยวแรงที่มีน้อยนิดทำให้ปากเล็กขยับพูดด้วยความยากลำบาก เธอไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้หรือแม้แต่ลุกขึ้นนั่งก็ไม่สามารถทำได้ เพราะข้อมือยังสองยังถูกยึดเอาไว้ด้วยกุญแจมือ
แกร๊ก!
ทันใดนั้นประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก ทำให้พบกับเจ้าของเรื่องทั้งหมดเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารในมือ
"ฟื้นแล้วเหรอ"
"..."
ดวงตากลมโตสั่นระริกเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มองตามชายหนุ่มที่กำลังเดินไปเปิดผ้าม่านออกกว้าง แสงสว่างที่สาดเข้ามาทำให้เชอรีนปวดกระบอกตาจนต้องเบือนหน้าหนีพร้อมหลับตาแน่น ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีร่องรอยแดงช้ำมากมายอยู่บนเรือนร่างของเธอ แน่นอนว่าเกิดจากฝีมือของเรย์อาร์ทำเอาไว้
"ฮึก! ปล่อยเชอร์ไปเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย"
"แต่ฉันยังไม่หนำใจเลยว่ะ" ว่าแล้วเรย์อาร์ก็ขึ้นคร่อมเชอรีนเอาไว้ อีกทั้งพยายามแยกเรียวขาทั้งสองข้างของเธอออก คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวของเธอสั่นเทาพยายามดิ้นรนหาทางหนีอย่างสุดกำลัง
"ฮื่อออออ...อย่าทำแบบเมื่อคืนนะ เชอรีนรับมันไม่ไหวแล้วจริงๆ"
"หึ!" เรย์อาร์แสยะอย่างร้ายกาจมือหนาลูบลงบนแก่นกลางความเป็นสาวของเธอเบาๆ แต่กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บมากเหมือนมันได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว
เมื่อคืนเขาทำกับเธอทั้งคืน เป็นครั้งแรกของเชอรีนซึ่งต้องมารองรับความป่าเถื่อนจนนับครั้งไม่ได้ มันโหดร้ายจนเธออยากจะตายตกลงไปตรงนี้ให้ได้เลย
"รับไม่ไหวเธอก็ต้องทน ในเมื่อแม่เธออยากได้พ่อฉันและสิ่งที่แม่เธอทำกับครอบครัวฉัน เธอจะต้องรับผิดชอบด้วย"
"แต่เชอร์ไม่เกี่ยว แล้วก็ไม่ได้ยินยอมด้วย"
"ไม่เกี่ยวตรงไหนบ้าง ชีวิตเธอได้กินหรูอยู่สบายมาตลอดหลายปีก็เพราะเงินของพ่อฉันทั้งนั้น ส่วนเธอจะยินยอมหรือไม่ยินยอมมันก็เรื่องของเธอ เพราะฉันจะทำ...ทำให้กับเธอให้เจ็บปวดเหมือนตอนที่แม่เธอยืนมองแม่กับน้องฉันตายไปอย่างทรมานยังไงล่ะ"
"มะ...ไม่นะ ถอยออกไป!" เชอรีนดีดดิ้นขัดขืนแต่คนตัวโตก็ไม่ยอมผละออกจากตัวเธอ แถมยังแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุก หัวใจของเธอทั้งดวงสั่นไหวจนแทบหยุดเต้น หวาดกลัวในสิ่งที่เขากำลังจะทำกับเธอเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา
ถ้าเป็นแบบนั้นสู้ฆ่าเธอให้ตายคามือไปเลยยังจะดีกว่า
"อย่ามาทำเป็นดัดจริตดีดดิ้นให้ดูมีราคาหน่อยเลย พื้นฐานครอบครัวกะหรี่ของเธอน่าจะทำให้เธอช่ำชองเรื่องอย่างว่าอยู่นะ"
"พูดเรื่องบ้าอะไร"
"หึ ทำหน้าที่กะหรี่บนเตียงเหมือนที่แม่เธอทำสิ ทำเป็นไหม? แม่สอนอะไรไว้บ้างรึเปล่า"
"เชอร์บอกพี่ให้หยุดก้าวร้าวแม่เชอร์ไง! อื้อ..." มือหนาบีบลงคางเล็กอย่างแรง จนใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด ดวงตาที่เจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองใบหน้าคนใจร้ายด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้นไม่แพ้กัน
"บอกแล้วไง อย่ามาเรียกกูว่าพี่" เสียงเข้มเปล่งลอดไรฟันจนคนฟังขนลุกเกรียวไปทั้งตัว "น้องกูมีคนเดียวแล้วแม่มึงก็ทำให้น้องกูตายไปแล้ว!"
เรย์อาร์ตะโกนใส่หน้าเชอรีนเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่มีทั้งหมดทั้งมวล มือที่จับคางของเธอถูกสะบัดออกอย่างรุนแรงจนใบหน้าสวยหันไปอีกทาง
"เลิกปรักปรำแม่สักที! แม่ไม่ได้ทำ! มันเป็นอุบัติเหตุทำไมแกพูดไม่รู้เรื่อง"
เชอรีนเองก็ตะคอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะเธอยังเชื่อมั่นว่าแม่ตัวเองไม่ได้ใจร้ายจนถึงขั้นฆ่าคนได้ แต่สิ่งที่เธอพ่นออกมามันเปรียบเสมือนเป็นการปลุกปั่นปีศาจอย่างเรย์อาร์ให้ฉายแววความน่ากลัวขึ้นมาอีกครั้ง เขามองมาที่เชอรีนด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้นแบบเมื่อคืนไม่มีผิด
"หึ ในเมื่อมีแรงเถียงแล้ว งั้นให้กูจะเย**มึงอีกสักสองสามรอบก็คงไม่ติดอะไรสินะ"
"ไอ้สารเลว แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะ!"
"หึ!" เข็มขัดหนังราคาแพงถูกถอดออกตามด้วยกางเกงยีนสีซีดที่เขาสวมใส่อยู่ มือหนาชักรูดแก่นกายขนาดใหญ่กว่ามาตรฐานเข้าประชิดกลีบกุหลาบบวมช้ำที่ปิดสนิท ทำเอาเชอรีนถึงกับร้องออกมาเสียงหลง
"อย่า! กรี๊ดดดด" เขาไม่สนใจว่าส่วนนั้นของเธอจะบวมช้ำแต่ดันความแข็งขืนเข้าใส่ช่องทางรักคับแคบของเธอทีเดียวสุดลำ ข้อมือทั้งสองข้างของเชอรีนเสียดสีไปกับกุญแจมือจนเป็นรอยแผลขนาดใหญ่ ยิ่งเธอดีดดิ้นมันยิ่งทวีเจ็บปวด
sds
สวบ!!
"โอ๊ย! ไอ้เลว"
"จำเอาไว้ ว่ามึงไม่มีสิทธิ์มาเถียงกู กูสั่งให้ทำอะไรมึงก็ต้องทำ"
"อึก! อึก!"
"เหอะ! จะตายแล้วเหรอ "เรย์อาร์ถอดแก่นกายของเขาออกจากร่องสวาทด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เมื่อเชอรีนรองรับความสิ่งที่เขากระทำต่อไปไม่ไหว ดวงตาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำสีใสเหลือกค้างขึ้น ร่างกายของเธอชักเกร็งลิ้นดันขึ้นมาจุกปาก
"อึก! อึก!"
"หึ" เรย์อาร์มองร่างเล็กที่กำลังชักเกร็งด้วยแววตานิ่งเฉย ในขณะที่เชอรีนก็เริ่มชักเกร็งเข้าอย่างหนัก เขาเดินไปสวมใส่เสื้อผ้าจากนั้นจึงหยิบลูกกุญแจมาไขกุญแจมือที่พันธนาการข้อมือเล็กออกอย่างใจเย็น
ผ้าห่มผืนหนาถูกใช้ห่อหุ้มร่างเล็กเอาไว้ โดยที่เขาไม่ได้ปฐมพยาบาลใดๆ กับเธอ แต่จับเธอยัดเข้าไปในรถหรูและขับออกไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะอยู่หรือตาย รู้เพียงแค่ความรู้สึกของเขาตลอดนี้ มันรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก
@ โรงพยาบาลเอกชน
ร่างไร้สติของเชอรีนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลด้วยสภาพร่างกายเปลือยเปล่า แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวเพราะมีผ้าห่มผืนหนาที่คลุมตัวเธอเอาไว้ แต่มันกลับเต็มไปด้วยอาเจียนเป็นจำนวนมาก
เรย์อาร์มองเจ้าหน้าที่พยาบาลด้วยท่าทางนิ่งเฉย ขณะที่พวกเขาเข้ามานำตัวเธอเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน
"คนไข้เป็นอะไรมาคะ"
"ชักแล้วก็อ้วก"เรย์อาร์ตอบเพียงสั้นๆ วางกระเป๋าของเชอรีนซึ่งมีข้าวของของเธอลงตรงโต๊ะซักประวัติ "เอกสารเธออยู่ในนั้น อยากรู้ประวัติอะไรค้นบัตรประชาชนออกมาเช็กดู"
"นี่คุณ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ"
เรย์อาร์ไม่สนใจ เขาเลื่อนกระเป๋าใบนั้นเข้าไปใกล้ๆ กองเอกสารจากนั้นก็เดินกลับไปที่รถ แต่พยาบาลคนนั้นวิ่งตามเขาออกมาเมื่อเห็นถึงความไม่ชอบมาพากล
"คนไข้ได้มีอาการอื่นร่วมด้วยไหมคะ เช่นมีไข้ หรือมีโรคประจำตัวอยู่ก่อนแล้ว"
"ไม่รู้ เอากันอยู่ดีๆ มันก็ชัก เข้าใจไหมคนชักอ่ะ"เรย์อาร์ตอบด้วยน้ำเสียงดุดัน จนพยาบาลคนนั้นหน้าซีดลงไปทันตา
"นี่คุณ ทำไมพูดจาแบบนี้"
"เอาเวลาที่มาซักไซ้ฉันไปรักษายัยนั่นดีกว่าไหม ป่านนี้ไม่ตายไปแล้วเหรอเพราะพยาบาลมัวแต่มาถามอะไรไร้สาระ"
"เกิดอะไรขึ้นเทียนสี...อ้าวเรย์อาร์ แกมาทำอะไรที่นี่"
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่นั้นน่านนทีก็เดินเข้ามาพบเข้าพอดี เขามองพยาบาลคนนั้นสลับกับเรย์อาร์ซึ่งเป็นลูกชายของพ่อบุญธรรม
"ผู้ชายคนนี้เขาพาผู้หญิงชักเกร็งมารักษาค่ะ ตอนนี้หมอแมนกำลังดูแลอยู่แต่พอเทียนถามข้อมูลเขาก็ไม่ยอมให้ข้อมูลดีๆ" พยาบาลสาวรีบฟ้องคุณหมอน่านนทีอย่างรวดเร็ว
"เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไหม" เรย์อาร์มองเทียนสีด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ และคำพูดของเธอเพิ่มความหงุดหงิดให้เขาจนอยากเข้าไปบีบคอเธอให้ตายตกตรงนั้น
"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง แกเอาใครมาโรงพยาบาล"
"ลูกชู้ มันชัก"เรย์อาร์ตอบแบบขอไปที เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มกวนๆ พลางควงกุญแจรถไปมา
"ชู้ ชู้ใครวะ"
"ชู้พ่อไง แล้วนี่พี่จะมาซักไซ้ผมทำไมวะ" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด บุคลากรที่ทำงานอยู่บริเวณนั้นต่างมองมาที่เรย์อาร์เป็นจุดเดียว
"ก็กูต้องรู้ แล้วมึงไปทำอีท่าไหนเธอถึงได้ชัก" เมื่อน้องชายเอาแต่ทำตัวหยาบคายเกินเบอร์ น่านนทีก็ไม่ไว้หน้าตอกกลับฉับไวไม่ต่างกัน
"..." คราวนี้เรย์อาร์ไม่ตอบโต้ แต่หยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเตรียมจุดสูบ
"ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่ ช่วยทำรักษามารยาทด้วยค่ะ"
เป็นอีกครั้งที่พยาบาลสาวทำให้เรย์อาร์หงุดหงิดจนอยากเข้าไปแลกหมัดกับเธอ มือหนาล้วงเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินออกมาก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงานของพยาบาลคนนั้น
พรึ่บ!
"ห้าพัน ค่าปรับ"
"ไอ้เรย์มึงเลิกเล่น สรุปว่ายังไง? มึงทำอะไรเธอ" เมื่อเห็นว่าเรย์อาร์เอาแต่เฉไฉน่านนทีจึงถามซ้ำอีกครั้ง
"ผมเย*หนักไปหน่อย เกือบสิบครั้งมั้ง มันเลยช็อกตาตั้งไปเลย"
"ว้าย..."
"คุณเทียนสี คุณไปช่วยหมอแมนก่อนไป ผมขอคุยเรื่องนี้กับน้องผมเอง" น่านนทีหันไปบอกเทียนสี เมื่อเขาเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปก่อนจะลากตัวเรย์อาร์ออกมาคุยข้างนอก
"อะไรอีกพี่ ผมจะกลับไปนอน"
"เอาไว้นอนทีเดียวตอนมึงตาย"
"อะไรวะพี่น่าน อย่ามายั่วโมโหกันนะ"
"งั้นตอนมาว่าทำไมมึงถึงต้องทำขนาดนั้น แล้วนั่นลูกเต้าเหล่าใคร มึงได้ใช้ยากับเธอไหม" น่านนทีถามรัวด้วยความโกรธ เขาไม่คิดว่าคนเป็นน้องจะมีนิสัยระยำตำบอนขนาดนั้น
"แล้วพี่จะมาคาดคั้นเอาอะไร พี่เป็นหมอก็ไปรักษามันซะสิ"
"เออ กูเป็นหมอ แต่มึงกำลังจะเข้าข่ายฆ่าคนตาย มึงไปของขาดมาจากไหนทำไมถึงได้ทารุณผู้หญิงเขาปางตายแบบนั้น"
"ฮึ! " เรย์อาร์เคล้นขำอย่างพึงพอใจกับการกระทำของตัวเอง บุหรี่ในมือถูกจุดสูบพ่นควันพวยพุ่งออกมาราวกับอารมณ์ดีนักหนา
"มันก็สมควรแล้วล่ะพี่ เพราะแม่มันทำให้แม่กับน้องเราต้องตาย"
คำกล่าวของเรย์อาร์ทำให้น่านนทีถึงกับมัดคิ้วเป็นปม นี่มันเรื่องอะไรทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อน
"ผู้หญิงคนนั้นไปเกี่ยวอะไรด้วย แล้วแกรู้ได้ไง"
"เรื่องนั้นเอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน พี่ก็รักษามันดีๆ ล่ะ เพราะผมยังไม่ต้องการให้มันตายวันนี้" เรย์อาร์หมุนตัวหันหลังให้น่านนทีเตรียมจะเดินไปขึ้นรถ
"เดี๋ยวๆ แล้วนั่นมึงจะไปไหน ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"ไปนอน เมื่อคืนเย**มันจนไม่ได้นอนเลย ง่วง!" เรย์อาร์โบกมือให้น่านนทีจากทางด้านหลัง จากนั้นก็ขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
"ไอ้เลวเอ๊ย นี่มึงเลวได้ใครวะ"
หมอหนุ่มได้แต่พ่นคำด่าลอยไปตามอากาศ จากนั้นก็กลับเข้าไปยังห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยเพื่อนหมอของเขารักษาผู้หญิงคนนั้น ซึ่งยังไม่รู้ชะตากรรมว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง
- ผู้เขียน
