สองวันต่อมา
เชอรีนตื่นมาอีกครั้งในสถานที่เดิม แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อวันก่อนเพราะเธอมีสติมากขึ้นกว่าเดิม และมีพยาบาลท่าทางใจดีนั่งเฝ้าไข้เธออยู่ ส่วนอาการร้าวระบมบนร่างกายแทบไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว จะมีก็แต่ร่องรอยและความเจ็บปวดภายในจิตใจที่ยังไม่สามารถลบเลือนลงไปได้
"ตื่นแล้วเหรอคะ"
"..." เชอรีนพยักหน้าแทนคำตอบ ส่วนพยาบาลที่ดูแลก็รีบรินน้ำแล้วพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นมาดื่มน้ำ
"ดื่มน้ำหน่อยนะคะ"
"..." เชอรีนรับน้ำไปดื่มเงียบๆ พอหมดแก้วก็ยื่นกลับไปให้พยาบาลเอาไปเก็บ
"ขอบคุณค่ะ ฉันจะกลับบ้านต้องทำยังไงคะ"
"เดี๋ยวรอคุณหมอมาตรวจก่อนนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ต้องการให้ตรวจอะไรอีกทั้งนั้น"
"แต่คนไข้จะออกจากโรงพยาบาลได้ก็ต่อเมื่อคุณหมออนุญาตนะคะ" พยาบาลพยายามอธิบายอย่างใจเย็น ทว่าเชอรีนไม่ต้องการอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว เธออายที่ต้องมารักษาตัวเพราะเหตุผลเส็งเคร็งนั่น แต่ดูแล้วพยาบาลก็ค
