สักพักต่อมา
เชอรีนอยากแกล้งหลับอยู่อย่างนั้นจนเรย์อาร์กลับไป แต่เขาเอาแต่นั่งเขี่ยฝ่ามือเธอเล่นจนจั๊กจี้ ทำให้เธอต้องเลิกแกล้งอย่างทนไม่ไหว
"น้ำ...หิวน้ำ" น้ำเสียงแหบแห้งของคนที่แกล้งหลับก็เอ่ยขึ้นแผ่วเบา แต่มันก็ดังพอจะทำให้เรย์อาร์รีบกุลีกุจอมาดูเธออย่างกระตือรือร้น
"ฟื้นแล้วเหรอ" น้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกแต่การกระทำกลับสวนทางกันโดยสิ้นเชิง อีกทั้งหัวใจที่หดหู่ตั้งแต่เมื่อคืนก็เหมือนจะเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม
"เชอร์...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ" แม้จะแอบฟังอยู่พักใหญ่แต่ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ เธอยังคนงุนงงเมื่อได้ยินคำคล้ายกับว่ามีคนพยายามฆ่าเธอ แต่ดูเหมือนเรย์อาร์จะไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้เธอได้ยินสักเท่าไหร่
"เธอกินยานอนหลับเกินขนาด ฉันนึกว่าเธอตายเลยรีบเอามาให้หมอฉีดฟอร์มาลีน"
"หึ...แค่เม็ดเดียวเอง" เชอรีนเคล้นขำให้กับคนใบหน้าบึ้งตึงตรงหน้าซึ่งกำลังเข้ามาพยุง ป้อนน้ำและเช็ดปากให้เธออย
