เสียงเอะอะโวยวายดังเข้ามาให้ได้ยินเล็กน้อย เมื่อลลิตาลืมตาตื่นขึ้นมา ถึงได้รู้ว่าเธอนั้นรู้สึกเจ็บหัวมาก เจ็บจนแทบอยากจะอาเจียนออกมาเผื่ออาการปวดมันจะทุเลาลงบ้าง
“ใครอยู่ตรงนั้น ช่วยตาที ตาปวดหัวเหลือเกิน” ยิ่งปวดมากเท่าไรความทรงจำต่าง ๆ ยิ่งผลุดเข้ามาราวกับดอกเห็ด
“ผมเรียกหมอให้แล้วครับตา ทนหน่อยนะ”
ลลิตาเงยหน้ามองจึงเห็นเป็นกวินกับภาคินที่ยืนเฝ้าเธอไม่ห่าง ทั้งสองส่งสายตาห่วงใยออกมาให้เห็น
“กวินเหรอคะ”
“ใช่ครับ กวินเอง สามีของคุณเอง” กวินยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวยังจำเขาได้ จึงหันมายิ้มเยาะให้กับภาคินที่ทำหน้าสลดลง และผลักให้ภาคินหลบออกไปและคว้ามือเรียวเข้ามากุมไว้แทน
“ตาปวดหัว”
“หมอกำลังมาแล้วครับ อดทนหน่อยนะคนดี” กวินพูดเสียงทุ้มและดึงร่างบางเข้ามากอด
“ญาติคนไข้ช่วยออกไปรอข้างนอกหน่อยครับ หมอขอตรวจอาการคนไข้สักครู่”
“หึ มึงเห็นแล้วใช่ไหม ว่าเมียกูยังจำได้ว่ากูคือสามี มึงมันก็แ
