กานต์ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มให้คนที่นอนมองเขาอยู่บนเตียงนอน แพขนตางอนงามยังคงมีหยาดน้ำตาเกาะให้เห็น เป็นการตอกย้ำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดไม่จางหาย จมูกรั้นที่ขึ้นสีแดงเพราะการร้องไห้ที่ผ่านมาทำให้กานต์นึกโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้หญิงสาวเสียน้ำตา และอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้บุณณดาไม่สบายอย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้
“นอนพักนะครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่เข้ามาปลุก” มือหนาลูบศีรษะเล็กเบาๆ จุมพิตลงบนหน้าผากนูนแผ่วเบาก่อนจะผละออกและส่งยิ้มให้หญิงสาว
“พี่ไปทำข้าวต้มก่อนนะ” บุณณดาไม่ได้ตอบกลับ แต่ปิดเปลือกตาลง กานต์จึงลุกเดินออกจากห้องไปพร้อมทั้งปิดประตูให้หญิงสาว
และเมื่อประตูห้องปิดลง คนที่แสร้งนอนไม่สบายอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นสลัดผ้าห่มทิ้งไปและลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงยกมือขึ้นกอดอก ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย
“ต้องให้เล่นใหญ่แบบนี้สินะถึงจะสำนึกผิด เป็นคนเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ไม่ชอบใช่ไหม ต้องเป็นคนอ่อนแอร้องไห้
