“แหม... มาถึงก็รีบอาบน้ำ พี่จะบอกให้ว่ามันล้างไม่ออกหรอกนะ ต่อให้เอ็งล้วงควักเอาน้ำกามไอ้ฝรั่งแก่นั่นออกมาได้ แม้ความเจ็บแปลบแสบรูสามารถหายได้เองภายในไม่กี่วัน... แต่รอยแผลในใจและรอยด่างดำในความรู้สึกมันจะติดตัวเอ็งไปจนวันตาย... ราคีมันจะแปดเปื้อนชีวิตเกินกว่าเอ็งจะล้างออก”
“พี่ไช้... ฮือๆ”
ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ มาลีเสียใจ... หล่อนยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ทำไมต้องด่ากันแรง สาดอารมณ์ใส่กันด้วยถ้อยคำอำมหิตขนาดนี้
“เอ็งมันกะหรี่ร่านสวาท... แพศยา ตอนที่โดนผู้พันเอาก็ทีนึงแล้ว ครั้งนั้นพี่คิดว่าเอ็งพลั้งพลาด แต่คราวนี้มันไม่ใช่... สิ่งที่เห็นมันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด เพราะเห็นชัดๆ ว่าเอ็งเสียว... เอ็งชอบ... เอ็งเต็มใจเอากับไอ้ฝรั่งแก่นั่น... ตอนผู้พันก็ด้วย... แล้วก็ไอ้นิโกรนั่นอีกคน”
ไอ้ไช้รู้ทุกอย่าง
“แล้วไง... ”
มาลีเชิดหน้าใส่
“ฉันจะเอากับใครมันก็รูของฉัน... แน่ละสิ... ถึงลุงจอห์นจะแก
