บทที่หก
2101 คำ
เวลาเลยผ่านกว่าหลายสัปดาห์หลังคืนนั้นคู่สามีภรรยาก็มึนตึงใส่กัน…
หญิงสาวโกรธที่พายุดูถูกเธอเป็นคนใจโลเล ส่วนเขาเองก็หึงเพราะเข้าใจว่าเทียนหอมกำลังปันใจให้ชายอื่น
ชายหนุ่มระบายความไม่พอใจผ่านเซ็กซ์เผ็ดร้อนในคืนนั้น เขาตะบี้ตะบันรักเธอไม่ยั้งจนกระทั่งฟ้าสว่าง
‘ได้พี่สมใจแล้วก็ห้ามยุ่งกับใครอีก’ เสร็จสมอารมณ์หมายก่อนย่างกายลงจากเตียงแต่พายุไม่ลืมทิ้งคำขู่ไว้
‘เทียนเป็นของพี่…มองได้แค่พี่คนเดียว’
‘แล้วพี่ล่ะเป็นของเทียนคนเดียวหรือเปล่า’ เธอเงยหน้าถามเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่คำตอบที่ได้รับนั้นว่างเปล่า คนเห็นแก่ตัวไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว บางทีจากสะเก็ดความน้อยใจเล็ก ๆ อาจกำลังระเบิดเป็นเปลวเพลิงลูกใหญ่ในไม่ช้า กระนั้นเองเทียนหอมก็ยังหลบหน้าไม่ยอมเจอพายุร่วมสามอาทิตย์ จนกระทั่งวันนี้นวลทองขอให้หญิงสาวนำบางอย่างมาให้เขาที่คอนโด
‘ป้าขอความช่วยเหลือหน่อยนะหนูเทียน ถ้าไม่มียานี่ไอ้ลมไปแข่งรถป้าไม่สบายใจจริง ๆ’ แม้ไม่อยากพบชายหนุ่มเพียงใดแต่เพราะเป็นห่วงจึงตกลง
ก๊อก! ก๊อก!
มือบางเคาะประตูหนัก ๆ แท้จริงตนมีคีย์การ์ดนั่นแหละแต่เกรงว่าอาจรบกวนเวลาส่วนตัวของคนข้างใน
ก๊อก! ก๊อก!
ผ่านไปเกือบนาทีชายหนุ่มก็ยังไม่ออกมาเปิดเสียที หญิงสาวระบายลมหายใจหนัก ๆ แล้วหยิบคีย์การ์ดใบบางสแกนเพื่อผ่านเข้าไป คอนโดแห่งนี้พายุครอบครองตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย เวลาทะเลาะกับมารดาหรือต้องการปาร์ตี้ก็มักมาที่นี่ประจำ เรียกได้ว่าเป็นฐานทัพชั้นดีของเขา
“พี่ลม!” เสียงคนตัวเล็กเข้มขึ้นหลายระดับ เธอตะโกนดัง ๆ หากยังคงไร้คำตอบอยู่ดี
“ไปไหนเนี่ย” เทียนหอมก้าวขารีบ ๆ ตามหาเขาในห้องนอน ห้องน้ำ แม้กระทั่งห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอเสียที
ตู้ม!
กระทั่งได้ยินเสียงกระแทกผิวน้ำดังลั่นทำใจดวงน้อยตกลงตาตุ่มทันใด เทียนหอมรีบวิ่งตรงไปเปิดประตูระเบียงกระจกซึ่งสามารถทะลุออกมายังสระน้ำส่วนตัว
“พี่ลม!” เมื่อเห็นชายหนุ่มคว่ำหน้าลอยตัว เธอก็กระโจนลงไปหวังช่วยเหลืออย่างไม่รั้งรอ ทว่าไม่ทันถึงตัวเขาใบหน้าหล่อเหลาก็เงยขึ้นมาเสียก่อน
“แบร่!” คนเจ้าเล่ห์แลบลิ้นใส่พลางยักคิ้วหยอกล้อทำเอาความโกรธในใจหญิงสาวปะทุขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง
“พี่เล่นบ้า ๆ อีกแล้วเทียนไม่สนุกนะ” ครานี้เธอมองหน้าเขานัยน์ตาแดงก่ำคล้ายกำลังใกล้ร้องไห้เต็มที
“แค่แกล้งเอง” เสียงเข้มอ่อนลงแล้วคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอด พายุคิดในใจถ้าไม่ใช่วิธีนี้ไม่มีวันได้ใกล้ชิดเทียนหอมแน่ เขาแกล้งโทร.โอดครวญกับมารดาเรื่องพรุ่งนี้ต้องไปแข่งรถต่างจังหวัด แต่ดันลืมเอายาแก้ปวดไมเกรนจากบ้านติดกระเป๋า ด้วยความเป็นห่วงลูกชายคุณนวลทองจึงรีบไหว้วานสะใภ้คนสวยทันที
“เทียน…”
“…” เธอกัดปากทั้งยังเงียบใส่ไม่ต่างกับเด็กดื้อกำลังต่อต้านครูฝ่ายปกครอง เทียนหอมพยายามเข้มแข็งแล้วนะแต่อยู่ดี ๆ ไม่รู้ทำไมน้ำตาดันไหลออกมาง่ายดาย
“เทียนอย่าร้อง” ใจพายุอ่อนยวบทันใด น้ำตาของเธอวันนี้คล้ายกับคืนนั้นและมันคือฝันร้ายหลอกหลอนเขาตลอดมา
“เทียนไม่อยากเห็นหน้าพี่… ไม่อยากมองหน้าพี่ลมแล้ว”
“ไม่เอาห้ามพูด อย่าพูดแบบนี้” เขากอดร่างบางสุดแรง มือสากก็บังคับศีรษะทุยให้ซบแผงอกกำยำ
“อย่าบอกว่าไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้าพี่อีกรู้ไหม”
“ฮึก… ก็พี่ลมใจร้าย พี่กำลังรังแกเทียนอยู่” น้ำเสียงสั่นระริกพรั่งพรูความในใจเบื้องลึกเล่นเอาพายุหลับตาลง เขาไม่อยากได้ยินเสียงเธอร้องไห้ ไม่อยากเห็นว่าเทียนหอมกำลังเสียใจ ชายหนุ่มทนไม่ได้… มองหน้าเธอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ที่ผ่านมาชายหนุ่มยอมรับว่าเห็นแก่ตัวและชั่วช้าที่กำลังทำร้ายคนดี ๆ อย่างเลือดเย็น แม้ในอนาคตเขาไม่คิดรักใครใหม่แต่ก็ยังไม่อยากปล่อยเธอไป ความโลเลในจิตใจช่างน่ารังเกียจสิ้นดี
ไฮโซหนุ่มกอดหญิงสาวไว้ฟังเธอร้องไห้ในสระน้ำราว ๆ เกือบสิบนาที คนตัวเล็กก็ขืนกายผละห่างหันหลังขึ้นข้างบน
“เดี๋ยว” แต่เขาไม่ยอมปรี่กอดรัดร่างบางจากข้างหลัง
“พี่อยากได้อะไรอีก ยังทำร้ายเทียนไม่พอหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้ว?” เธอเลิกคิ้วถาม
“พี่…”
“…”
เขาบังคับเทียนหอมหันมาอีกครั้ง มือสากลูบเรือนผมยาวสวยพลางโน้มเข้าหา ชายขลาดเขลากดเรียวปากหยักพรมจูบช้า ๆ หวังเยียวยาหัวใจแตกสลายของเธอ
“ขอโทษ” เสียงแข็งกร้าวอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
“…”
“ขอโทษที่พี่เห็นแก่ตัวขนาดนี้”
“…”
“แต่ขอได้ไหมอย่าเกลียด… อย่าเกลียดพี่เลยนะ” แม้ไร้คำว่าอภัยจากปากเธอ แต่พอชายหนุ่มอุ้มร่างบางโผล่พ้นผิวน้ำเธอก็ยกแขนโอบลำคอเขาไม่ขัดขืน เทียนหอมยอมให้สามีหนุ่มพาตนเองผลัดเปลี่ยนชุดข้างในห้องน้ำ จากนั้นก็ปลอบต่อด้วยสัมผัสหวานล้ำร่วมสองชั่วโมง
เข็มนาฬิกาล่วงเลยจนกระทั่งช่วงเย็น ทั้งคู่ก็สั่งพิซซาเตาถ่านเจ้าประจำของชายหนุ่มมากิน หลังเสร็จกิจในห้องน้ำทีแรกหญิงสาวคิดว่าจะกลับคฤหาสน์แต่พายุดันเอ่ยปากดักคอว่า
‘ได้พี่เสร็จแล้วทิ้งเลยนะ’ คำพูดห่าม ๆ นัยน์ตาแพรวพราวทำเอาเทียนหอมก้าวขาไม่ออกทันที ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเพียงได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงความวาบหวามซึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
อาหารมื้อนี้จึงฝืดคอเหลือเกินสำหรับคนตัวเล็ก ทว่าไฮโซหนุ่มอ่านความคิดเธอออกแบบทะลุปรุโปร่ง เขาเลือกคลายอาการประหม่าของหญิงสาวทำทีท่าชวนคุย
“อร่อยไหม” น้ำเสียงทุ้มถามขณะหยิบพิซซาบางกรอบใส่จานเทียนหอม
“ขอบคุณค่ะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นยิ้มหวาน ๆ ให้พี่แทนดีปะ”
“เทียนก็ยิ้มให้พี่ลมตลอด”
“ไม่จริง พักหลังมานี้เทียนชอบทำหน้ายักษ์ใส่พี่” พายุปั้นหน้าน่าสงสาร
“ก็พี่ลมทำตัวไม่ดีกับเทียนก่อน” แต่มีหรือเทียนหอมจะยอมรับ ที่โกรธน่ะไม่ใช่เพราะเขาเป็นฝ่ายเริ่มสงครามก่อนหรือไง ชายหนุ่มร้ายกาจจะตาย ถ้าบอกว่าเธอทำหน้ายักษ์ใส่ ตัวเขาเองก็ขู่ฟ่อไม่ต่างกับหมาบ้าเช่นกัน
“หึ...ก็เทียนนอกใจพี่”
“ฮะ นอกใจอะไร อย่างเทียนเนี่ยนะนอกใจ พี่เพ้อละ”
“ก็พี่…”
“พี่?”
“…ไม่มีอะไรหรอกพี่เพ้อเอง” ชายหนุ่มกำลังจะหลุดพูดถึงเบาะแสที่ได้รับจากอดีตคู่ขาเก่า รีบแก้ตัวทันใด ไม่รู้ทำไมเมื่อสบตาคู่นั้นเขาถึงกังวลว่าหากเล่าให้ฟังคนตัวเล็กอาจรู้สึกไม่ดี
“แค่กลัวเทียนจะทำกับพี่เหมือนที่เคยโดน” พายุเปิดโหมดอ้อนฉวยมือบางข้างที่ว่างอยู่ลูบไล้เบา ๆ
“เข้าใจพี่หน่อยนะคนเคยมีปม”
“พี่ลมไม่ต้องห่วง เทียนเป็นพวกแฟร์ ๆ อยู่แล้ว ถ้าพี่ไม่ทำ เทียนก็ไม่ทำแบบนั้นเหมือนกัน”
“...”
“สุดท้ายถ้าระหว่างเราไม่ใช่หลังสามเดือนนี้ก็แค่กลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”
“...”
“เทียนเข้าใจถูกใช่ไหมคะ”
“ใช่ ถูกแล้ว แค่กลับไปเป็นพี่น้องกัน” ราวกับมีก้อนแข็ง ๆ จุกกลางลำคอทำเขาพูดไม่ออก เรียวปากหยักเพียงระบายยิ้มฝืน นัยน์ตาทรงเสน่ห์เจือแววเศร้านิด ๆ เมื่อคิดว่าสุดท้ายถ้าไปกันไม่รอดคงต้องกลับไปมองเธอเป็นน้อง แม้ความสัมพันธ์ของเรามาไกลเกินกว่านั้นก็ตาม
พอรู้สึกว่าบรรยากาศรอบกายตึงเครียดความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในสมอง เจ้าของร่างสูงโปร่งจึงลุกขึ้นหยิบกุญแจรถคันหรู
“จะทำอะไรพี่ลม” แล้วหมุนตัวกลับมาคว้าตัวเธอให้เดินตาม
“จะพาเทียนไปไหน ยังไม่ได้ทำความสะอาดที่กินไว้เลย” เธอย่นคิ้วถาม
“เดี๋ยวค่อยเรียกแม่บ้าน” แต่อีกฝ่ายตอบกลับเพียงสั้น ๆ หนำซ้ำยังไม่เฉลยจุดหมายปลายทาง
แต่อย่างไรเสียคนตัวเล็กก็ยอมให้เขาลากไปนู่นมานี่ตามใจชอบอยู่ดี เพราะเวลาระหว่างเรามีข้อจำกัด เทียนหอมจะใช้มันให้คุ้มค่าทุกวินาทีก่อนจะโบยบินหนีไปตลอดกาล...
ล่วงเลยสักพักท้องฟ้ายามเย็นผันเปลี่ยนเป็นมืดมิด พระจันทร์ดวงน้อยส่องแสงสว่างรำไร พายุขับลัมโบร์กีนีคันหรูมุ่งหน้าจากกรุงเทพฯ ไปพัทยาไม่ถึงสองชั่วโมง มือสากก็หักเลี้ยวเข้าจอดในสนามแข่งลับ ๆ อย่าง ‘Monster one’
“นี่หมายความว่ายังไงพี่ลม?” เธอถามขณะเหลือบสังเกตแสงสีและผู้คนรอบกาย บรรยากาศรอบข้างดูดิบเถื่อนแตกต่างกับข้างนอกราวกับคนละโลก ดนตรีดุดันก้องขึ้นกว่าเก่ายามหญิงสาวในชุดบิกินีสีแดงปล่อยผ้าขาวลงสู่พื้น เสียงเชียร์ข้างสนามดังสนั่นหวั่นไหวแข่งกับท่อรถ มอนิเตอร์จอใหญ่ไม่โชว์ข้อมูลผู้แข่งขันแต่เลือกเผยของเดิมพันแทน
“เทียนไม่ชอบแบบนี้”
“เคยลองแล้วหรือไงถึงรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ” พายุยกคิ้วถามพลางผิวปากอารมณ์ดี
“ก็เทียน…”
“ครั้งก่อนพี่ยอมเข้าไปอยู่ในโลกของเทียนแล้ว แต่วันนี้เทียนเรียนรู้โลกของพี่บ้างได้ไหม”
“...”
“มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เทียนสนใจ แต่พี่อยากให้เทียน ชอบมันทีละนิด” เขาเอ่ยก่อนเอื้อมไปกระชับมือเธอแน่นขึ้น นัยน์ตาทรงเสน่ห์ปกติแล้วมักฉายแววขี้เล่นเสมอ เวลานี้ทอดมองหญิงสาวอย่างจริงใจ
“ได้ไหม” น้ำเสียงกระด้างทุ้มต่ำลงประหนึ่งอ้อนวอน
“…” ด้านเทียนหอมก็นิ่งอยู่พักใหญ่ ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ต่ำมองมือที่ประสานกัน การก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์กับพายุนั้นไม่ต่างกับการซื้อตั๋วขึ้นไปเล่นรถไฟเหาะ บางครั้งก็ทำให้สนุกและมีความสุขแทบบ้า แต่หากไม่ทันตั้งตัวก็สามารถถูกเหวี่ยงตกลงมาได้เช่นกัน
“...”
“ทะ...เทียน” พอเห็นคนข้างกายเงียบใส่เล่นเอาเขาใจคอไม่ดี เสียงทุ้มเรียกชื่อเธอไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด เวลานี้เพียงเทียนหอมช้อนตามองนิ่ง ๆ ก็สามารถสยบไฮโซหนุ่มไว้ภายในอุ้งมือ
“สรุปปฏิเสธใช่ไหม?”
“...เปล่า เทียนแค่ขอเวลาทำใจเฉย ๆ”
“เหมือนพี่กำลังบังคับเทียนเลยแฮะ”
“ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว” เธอส่ายหน้าพลางระบายหัวเราะเบา ๆ
“โลกของพี่ลมถึงจะไม่ได้น่าอยู่เท่าไร…” นัยน์ตาสีอ่อนกวาดสังเกตรอบ ๆ นอกกระจกรถ
“แต่ทำไงได้ล่ะมาไกลขนาดนี้แล้ว”
“เพราะเรื่องคืนนั้นใช่ไหม” พายุผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบ เทียนหอมทำให้เขารู้สึกไม่ต่างกับไอ้ขี้แพ้ที่หวาดกลัวว่าเธออาจเปลี่ยนไป แท้จริงไม่อยากเก็บมาคิดให้ปวดหัว แต่ลึก ๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนก็แอบน้อยใจ
“ถ้าเทียนไม่อยากงั้นคืนนี้เรากะ...”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“...”
“แต่พี่น่ะขับรถมาไกลขนาดนี้…” เธออมยิ้มขำ ๆ พลางย่นหน้าหยอกล้อ
“ถ้าเทียนไม่ตกลงคงเปลืองน้ำมันน่าดู”
“นี่เรากำลังจะบอกพี่ว่า…”
“ก็ได้เทียนจะเรียนรู้โลกที่พี่บอก”
“...” พายุไม่ตอบเพียงจ้องเธอนิ่ง ๆ ใจเขาเต้นถี่รัวราวกำลังแข่งวิ่งมาราธอนทั้งที่บัดนี้ก็นั่งบนรถคันหรูแถมเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
“ถึงในโลกนั้นจะมีคนแปลก ๆ แถมชอบหลงตัวเองก็เหอะ” เธอเอ่ยแล้วระเบิดหัวเราะเพราะได้เอาคืนคนแปลก ๆ อย่างเขา ถึงโลกหม่น ๆ สีเทาของพายุไม่มีสิ่งที่เทียนหอมชอบหรือคุ้นเคยก็ตาม ทว่าสุดท้ายหญิงสาวก็พร้อมทำทุกอย่าง เธออยากเดินหน้าความรักไปจนสุดทาง แม้ท้ายที่สุดอาจไม่สมหวังแต่นับว่าเกินคุ้มแล้วสำหรับคนแอบรักเขามาหลายปี
- ผู้เขียน
