ปาลิน
“หม่ำ หม่ำ แม๊ะ หม่ำ” เสียงเด็กจ้ำม้ำร้องหาของกินดังขึ้นเพราะว่าฉันป้อนไม่ทัน
“ครับ รู้แล้วๆ” ฉันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะป้อนข้าวบดให้ลูกต่อ
ใช่แล้ว ฉันคลอดลูกแล้ว ตอนนี้อายุได้หนึ่งขวบห้าเดือนแล้ว และฉันก็ได้ลูกชายที่น่ารักน่าชัง ชื่อดีเดย์ ที่ฉันตั้งชื่อแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันคิดถึงเขาหรอก แต่เพราะว่าฉันอยากให้เขาได้มีอะไรที่คล้ายคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อเขาบ้าง
ตอนนี้ฉันก็ยังคงอยู่ที่บ้านสวนของแม่เหมือนเดิม แต่ถ้าจะพูดให้ถูกฉันก็ตั้งใจตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ส่วนงานก็ทำงานให้พี่ขุนพลเหมือนเดิม และที่สำคัญคือเขาเป็นคนเซ็นรับรองเป็นพ่อให้น้องดีเดย์ด้วย ตอนแรกฉันก็เกรงใจ แต่เขาค้านหัวชนฝามาตั้งแต่ฉันท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว และฉันก็ต้องยอม
อีกอย่างคือ เขาเคยพาพ่อแม่เขามาหาฉันที่นี่ด้วยนะ ตอนนั้นเห็นคุณป้าดารินทร์(แม่พี่ขุนพล) สงสัยว่าทำไมพี่ขุนพลเดินทางบ่อย เลยคะยั้นคะยอถาม พี่ขุนพลเล
