เธอกัดปากจนห่อเลือดในขณะที่เขาครางยาวปลดปล่อยน้ำรักในร่องสาวทุกหยาดหยด
เขาผละออกห่างอย่างรังเกียจ สิ่งเดียวที่เขามีในยามนี้คือความสะใจล้วนๆ ในขณะที่เธอนอนร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มนวล ค่อยๆ พลิกร่างนอนตะแคง กอดตัวเอง สั่นระริกด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งเรือนกาย
“ฉันควรล่ามเธอเอาไว้ไม่ให้หนีอีก”
เขากระชากข้อเท้าของเธอมาล่ามด้วยโซ่ตรวน ปริมาสะดุ้ง เธอกลัวเขาจนฟันกระทบกันรุนแรง ดึงเท้าหนีแต่สู้แรงเขาไม่ไหว
ปริมาไม่กล้าขอร้องไม่กล้าอะไรทั้งสิ้น เพราะนอกจากเขาจะไม่ทำตามแล้ว เขายังจะโมโหเอาอีก ยามนี้เธอพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุด
ร่างสูงเดินไปยังประตู ก่อนปิดลงปังใหญ่ทำเธอหมอาลัยตายอยาก มองข้อเท้าที่ถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยจิตใจห่อเหี่ยว
ปริมานอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เธอสะดุ้งอีกครั้งเมื่อประตูเปิดเข้ามาโครมใหญ่
พงศ์ศูรย์เดินเข้าหา กดเธอไว้กับเตียง ก่อนจะแยกขาของเธอออก
เ
