เธอลังเลก่อนจะยื่นมือให้เขา แรงดึงของเขาทำเธอถึงกับเซ
“อุ๊ย!”
ชนอกกว้างของเขาเพราะแรงดึง ก่อนที่เขาจะรวบร่างเธอขึ้นอุ้ม
“ความจริงไม่ต้องอุ้มก็ได้ค่ะ แก้วเดินเองได้”
เธอกอดคอหนาของเขาเอาไว้ ยามแหงนหน้าขึ้นคุยกับเขา ร่างกายของเขาแข็งแรง อุ้มเธอได้อย่างสบาย เดินไปอย่างเชื่องช้าแทบไม่สะทกสะท้านว่าต้องแบกรับน้ำหนักสี่สิบกว่ากิโลของเธอเลย
“เธอขาสั้นเดินช้า”
เหตุผลของเขาทำเธอปิดปากเงียบ จะให้พูดอะไรอีกล่ะ เขาหาว่าเธอเดินช้า ขืนไปเถียง พรุ่งนี้ก็ไม่จบ เผด็จไม่เคยยอมแพ้ใครหรือยอมแพ้อะไร นี่เป็นนิสัยที่เธอรับรู้อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับเขา แม้ตอนนั้นยังเด็กมากนัก แต่ก็จำความได้แล้ว
“อาบน้ำด้วยกัน”
“คุณอาบก่อนสิคะ”
“ฉันจะอาบน้ำกับเธอยัยเด็กดื้อ”
เขาวางเธอให้เหยียบยืนบนพื้นห้องน้ำ ใช้แขนข้างหนึ่งดันผนังห้องน้ำเอาไว้ ชะโงกหน้าลงมาจนใบหน้าชิดใกล้กับเธอ ก่อนจะบีบ
