“ถ้าฟังจบคงพูดเรื่องวันแต่ง ชุดเจ้าสาวแล้วก็งานเลี้ยงน่ะสิคะ” เธอประชด ในขณะที่เขาขำ
“ฉันพูด แต่เจ้าสาวที่พูดกับแม่น่ะไม่ใช่คนที่ท่านหาให้ แต่เป็นเธอ ฟังไม่จบแล้วเอามามโนเป็นตุเป็นตะ”
เขาบีบจมูกเล็กๆ ของเธออย่างเอ็นดู
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ”
“หนูไม่เชื่อคุณง่ายๆ หรอกค่ะ”
“พูดเรื่องจริงไม่เชื่อ จะให้ทำยังไง”
เขามองหน้าเธอแสดงความจริงใจอย่างที่สุด สีหน้า แววตาของเขาทำเธออึ้งไป
“ทีหลังหัดฟังให้จบด้วยนะ”
เขาบีบจมูกเล็กๆ ของเธอด้วยความเอ็นดูไม่จืดจาง
“คนเจ้าเล่ห์อย่างคุณเชื่อไม่ได้ค่ะ” เธอส่ายหน้าดิก
“งั้นให้แม่ไปสู่ขอเธอเดี๋ยวนี้เลย”
เขาดึงมือเธอขึ้นลากให้เดินตาม
“แก้วเป็นแค่เด็กสาวจนๆ ไม่มีอะไรสักอย่าง แม่ของคุณไม่รังเกียจเหรอคะ”
“งั้นไปเจอแม่ฉันกัน”
“แก้วไม่กล้าหรอกค่ะ”
เธอกดปลายเท้าเอาไว้ แต่เขาก็ดึงให้เดินลัดเลาะไปที่รถได้สำเร็จ
เพียงไม่นานเธอก็นั่งอยู่ตรงหน้ามารดา
