“ไปเล่นรถไฟเหาะกันไหมคะ”
“ครับ”
“คุณอาไหวแน่ใช่ไหม”
“อย่าดูถูกอาครับ อาไหว” เขามีท่าทีมั่นใจอย่างที่สุด
“คุณอาโอเคไหมคะ”
“โอเคครับ โอเค”
ราเมธอาเจียนหมดไส้หมดพุงตรงถังขยะข้างทาง หลังลงจากรถไฟเหาะ มันมึนงง ชวนกรีดร้องได้ระบายอารมณ์อันแสนเคร่งเครียด แต่มันก็ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนชวนอ้วกเช่นกัน
“อาไหวครับ แต่ท้องไส้ปั่นป่วนนิดหน่อย”
“คุณอาพักก่อนไหมคะ”
“อาไหวจริงๆ แค่เอาไอ้ที่พะอืดพะอมออกไป ก็เล่นต่อได้แล้วครับ” เธอยิ้มขำท่าทีของเขา
“ขำอาเหรอครับ”
คนพูดบีบจมูกเล็กๆ ของเธอด้วยความมันเขี้ยว
“คุณอาน่ารักจังเลยค่ะ ทั้งๆ ที่คลื่นไส้อาเจียนเสียขนาดนี้แต่ยังไหว”
“อายอมรับว่าอยากอ้วก แต่พออ้วกก็โล่งก็หายนะ อาไหวอยู่แล้ว ถ้าคิดจะมีเมียเด็ก”
“แน่ะ!” เธอตีแขนเขาอย่างเขินอาย ยิ้มหวานน่ารัก
“งั้นเราไปเถอะค่ะ รอบนี้เราไปทำอะไรที่เหมาะกับช่วงอายุของคุณอากันดีกว่า”
“พูดเสียอาแก่อีกแล้ว จะไปไหน
