“รีบกิน จะได้รีบกลับ “ คนหน้าดุบอกเสียงเข้มแล้วตักอาหารที่อยู่ตรงหน้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว สายตาคมดุมองที่คนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู จมูกม่วงช้ำจางลงไป แต่ใบหน้าใสยังดูน่ามอง
รถพอร์ชจอดตรงหน้าทางเข้าโรงงาน ที่มีไฟส่องสว่าง ประตูเปิดออก พร้อมกับของที่หิ้วพะรุงพะรังในมือ
“ขอบคุณมากนะคะ คุณจอมทัพ น้ำวุ้นจะไม่ลืมเลยว่าคุณใจดีมีเมตตากับน้ำวุ้นมากเเค่ไหน “
รอยยิ้มของเจ้านายยิ้มออกมา แล้วพยักหน้าให้เธอลงรถไป ก่อนที่เค้าจะขับรถกลับบ้านของตัวเอง
เสื้อผ้าที่ซื้อมาในวันนี้ราคาหลายพันบาท มันเกินที่คิดเอาไว้มาก น้ำวุ้นมองในแง่ดีว่า เค้าคงอยากชดเชยอุบัติเหตุในวันนั้น จึงพาเธอไปจัดการเค้าคงไม่คิดจะมาจีบเด็กกะโปโลอย่างเธอ และเธอก็รู้ดีว่า เค้าไม่มีวันชายตามองเธอหรอก ฝันไปเถอะน้ำวุ้น
เอกสารนับสิบแผ่นที่ซีเนียร์สั่งปริ้นท์ออกมาและบอกให้เธอช่วยจัดการเรียงให้เป็นชุด เพื่อนำไปเสนองานผู้จัดการในวันนี้ ทำให
