สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ใจกลางเมืองหลวงประเทศคาดาร์
ฮาบิบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพราะใกล้ได้เวลานัดหมายกับใครบางคนเต็มทน เท้าหนาขยับไปตามทางเดินในสวนดอกไม้เรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบริเวณม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านนัก ท่านหญิงมาฮาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืนรอต้อนรับ พลางส่งยิ้มมาให้องครักษ์หนุ่ม
“ขอโทษที่ผมมาช้า”
“ไม่เป็นไรค่ะฮาบิบ เป็นฉันที่มาถึงก่อนเวลาเองค่ะ”
ท่านหญิงมาฮาบอก ดวงหน้านวลเนียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเชิญชวนให้องครักษ์หนุ่มนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกัน
“นั่งลงก่อนเถอะค่ะ”
“ครับ”
ฮาบิบรับคำก่อนจะนั่งลงพร้อมกับท่านหญิงมาฮาที่ม้านั่งตัวเดียวกัน ทว่าเว้นระยะห่างระหว่างกันอย่างเหมาะสม ฮาบิบเคยใช้คำราชาศัพท์กับท่านหญิงมาฮายามที่อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง เป็นท่านหญิงเองที่อนุญาตให้องครักษ์หนุ่มใช้เพียงคำสุภาพ ด้วยท่านหญิงกล่าวว่า
‘เห็นฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งเถอะค่ะ’
